^............ 0 ^...... 1 ^...... 2 ^...... 3 ^...... 4 ^...... 5 ^...... 6 ^............

1ο Βράδυ

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, φέρνω την ίδια εικόνα στο μυαλό μου. Οι πρωταγωνιστές είναι πάντα οι ίδιοι, όπως και η τοποθεσία. Κάνουν τις ίδιες γκριμάτσες στο πρόσωπό τους, λένε τα ίδια λόγια. Κι εγώ βρίσκομαι στο κέντρο και τους παρατηρώ χωρίς να μιλώ.

Αλλά, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, κάθε φορά, αυτό το ίδιο τραγούδι ακούγεται διαφορετικά. Μια γλυκιά μελωδία μπορεί να κάνει το πιο κοφτερό μαχαίρι να φαντάζει σαν παιδικό παιχνίδι και μια απλή λέξη που ίσως χίλια βράδια ν' ακούγεται τετριμμένη ή ήπια, αυτή η ίδια λέξη μπορεί εκείνο το βράδυ να κουνήσει βουνά. Και το φεγγάρι... α, το φεγγάρι. Τη μια στιγμή είναι μια μικρή μουντζούρα στον ουρανό και την άλλη, γεμίζει κι έρχεται σαν πιστός φίλος στο τραπέζι ν' ακούσει τον πόνο σου... και τις χαρές σου.

Και όταν έρχονται αυτές οι υπέροχες στιγμές της εσωτερικής διαύγειας που κρατούν τόσο λίγο, συνειδητοποιώ ότι, ακόμα κι αν κάθε φορά αυτό το ίδιο κομμάτι ακούγεται διαφορετικά, πρόκειται πάντα για το ίδιο τραγούδι. Παραλλαγές σ' ένα μουσικό θέμα που το λένε ζωή.