Κριτικές

Αντί προλόγου
Πρώτο Σημάδι - Η Σκιά
Δεύτερο Σημάδι - «Θέλεις να μιλήσεις με τον πατέρα σου;»
Τρίτο Σημάδι - Μάθημα Ζωής
Τέταρτο Σημάδι - Ο άνθρωπος στο κουτί
Πέμπτο Σημάδι - Το αίμα του άλλου
Έκτο Σημάδι - «Θα σε δω στον ύπνο σου»
Έβδομο Σημάδι - Η τελευταία ευκαιρία
Όγδοο Σημάδι - Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
Επίλογος (Νοέμβριος '98)

Όγδοο Σημάδι - Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα

"Πονάω λίγο μερικές φορές, αλλά δεν έχω παράπονο. Με περιποιούνται καλά εδώ".

Προσπάθησε να χαμογελάσει. Έκανε μιά ασυναίσθητη κίνηση να φτιάξει τα μαλλιά της... της είχαν μείνει πολύ λίγα από τις χημειοθεραπείες.

Ο Κοσμάς την κοίταξε. "Πού βρίσκει ρε γαμώτο τη δύναμη αυτή η γυναίκα που είναι έτοιμη να...". Σταμάτησε βίαια την σκέψη του. Δεν είχε το δικαίωμα να μιλάει για αυτό. Για όλους υπάρχει η τελευταία στιγμή, αλλά αυτό βρίσκεται στα χέρια Του.

"Δηλαδή τελικά θέλετε το αιματάκι μου;" είπε ο Κοσμάς με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο.

Από την τελευταία φορά που έδωσε αιμοπετάλια για την Ασημίνα είχε περάσει ένας μήνας. "Έχεις καλό αίμα είπαν οι γιατροί", του είχε ψιθυρίσει η αδελφή της Ασημίνας. "Μόλις της βάλανε τα δικά σου αιμοπετάλια, σηκώθηκε και περπάτησε στον διάδρομο του νοσοκομείου. Είχε να σηκωθεί από το κρεβάτι 10 μέρες".

"Εγώ σας τόλεγα ότι μερικές φορές το αλκοόλ ζωντανεύει το αιματάκι και δεν με ακούγατε".

Κάθε τόσο ρώταγε την αδελφή της Ασημίνας αν χρειάζονταν και άλλα αιμοπετάλια. Από υπερηφάνεια, από ντροπή, του έλεγε ότι δεν χρειάζονταν. Έρχονταν όμως στιγμές που, όταν μίλαγε στη γυναίκα του Κοσμά για την αδελφή της, ξεσπούσε σε ένα βουερό κλάμα. Λευχαιμία. Είχε ήδη υπερβεί τον χρόνο που της έδωσαν οι γιατροί αλλά πάλευε σιωπηλά, με αξιοπρέπεια. Όμως η μάχη χανόταν. Φαινόταν καθαρά.

"Κοσμά μπορείς να πας να ξαναδώσεις αιμοπετάλια για την αδελφή μου;" τον είχα ρωτήσει η Βιολέτα. "Μου είπε να σε ρωτήσω. Οι δικοί της δεν μπορούν άλλο. Άσε που χρωστάμε στο νοσοκομείο 60 φιάλες αίμα. Αλλά για το αίμα δεν με νοιάζει. Αιμοπετάλια χρειάζονται και τα δικά σου της ταιριάζουν κουτί".

Ο Κοσμάς περίμενε πολύ καιρό αυτό το μήνυμα. Πολλές φορές γύριζε στο μυαλό του η εικόνα της Ασημίνας στο μικρό, βρώμικο δωμάτιο του νοσοκομείου. Προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στα παιδιά της που κάθονταν δίπλα στο κρεβάτι της και την κοίταζαν με απορία, σα να μην μπορούσαν να καταλάβουν αυτό που πλησίαζε.

Το τελευταίο απόγευμα πριν από την αιμοδοσία η καρδιά του Κοσμά ξεχείλιζε.

Από μελαγχολία για τον χαμό της Ασημίνας, μιας άγνωστης νεαρής γυναίκας που είχε δει μέχρι εκείνη την ώρα, μόνο μιά φορά στη ζωή του.

Από ευτυχία που η Ασημίνα θα ξανασηκωνόταν, μπορεί και να ξαναπερπατούσε και στο αίμα της θα κυλούσαν τα δικά του αιμοπετάλια.

"Ένα τελευταίο ηλιοβασίλεμα" σκέφτηκε ο Κοσμάς. "Πόσοι τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο θα μπορέσουν να αισθανθούν τόσο μεγάλη ευτυχία... να προσφέρουν ένα τελευταίο ηλιοβασίλεμα σε έναν άλλο άνθρωπο".