Είναι στιγμές που η ψυχή μεθάει και ξεκλειδώνει τη καρδιά.
Βάζει στην άκρη το μυαλό και με απελευθερώνει.
Μέσα στη γλυκιά θολούρα
βλέπω καθαρά την αλήθεια. Και έρχονται δάκρυα στα μάτια μου.
Δάκρυα χαράς, λες και όλη η ομορφιά της ζωής που υπάρχει
γύρω μας τόσο απλόχερα, βρίσκεται μπροστά μου.
Και μέσα σ' αυτά, δάκρυα πόνου για την πίκρα όλου
του κόσμου. Και υψώνω τα χέρια μου στον ουρανό και ξέρω ότι,
μέσα στη μοναξιά της στιγμής, δεν είμαι μόνος.
Και μετά, έρχεται η ώρα που αρχίζει σιγά-σιγά
να απομακρύνεται η αλήθεια που βλέπω με τα μάτια
της καρδιάς. Η Υπέρτατη Αλήθεια, τόσο απλή,
τόσο ανακουφιστική. Τη νοιώθω να κυλάει στο αίμα μου
και προσπαθώ για μια στιγμή να τη φυλακίσω.
Και ενώ την κρατάω στα χέρια μου, λες και την αφήνω
να γλιστρήσει, να χαθεί, για να ξανάρθει φέρνοντας μαζί της
την απόλαυση της Μεγάλης Αποκάλυψης. Και από όλα αυτά
μένει ένα σιωπηλός απόηχος που με γεμίζει αισιοδοξία
και αγάπη για τη ζωή και όλους, μα όλους όσοι είναι γύρω μου,
ακόμα και αν βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά
ή πολλές ζωές πίσω.
