Κριτικές

Αντί προλόγου
Πρώτο Σημάδι - Η Σκιά
Δεύτερο Σημάδι - «Θέλεις να μιλήσεις με τον πατέρα σου;»
Τρίτο Σημάδι - Μάθημα Ζωής
Τέταρτο Σημάδι - Ο άνθρωπος στο κουτί
Πέμπτο Σημάδι - Το αίμα του άλλου
Έκτο Σημάδι - «Θα σε δω στον ύπνο σου»
Έβδομο Σημάδι - Η τελευταία ευκαιρία
Όγδοο Σημάδι - Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
Επίλογος (Νοέμβριος '98)

Τέταρτο Σημάδι - Ο άνθρωπος στο κουτί

Ο άνθρωπος αυτός του είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή.

Είναι όταν βρίσκεσαι σε μια περίοδο που τα βλέπεις όλα όμορφα: ο κόσμος είναι γεμάτος αρμονία και ξεχειλίζει από αγάπη. Κάθε στιγμή βλέπεις την ομορφιά του τριγύρω σου σε όλες της τις εκφράσεις.

Και έρχεται κάποιος και σου γκρεμίζει αυτή την ευφορία με ένα βλέμμα απαξίωσης. Σα να σου λεει "στα αρχίδια μου ο κόσμος σου".

Πραγματικά, πίσω από το ανέκφραστο βλέμμα του, αυτός ο άνθρωπος ήταν σα να μιλούσε ειρωνικά για τον υπέροχο κόσμο σου και να τον έφτυνε στα μούτρα.

Πέρναγε συχνά έξω από το σημείο που ο μυστηριώδης ξένος βρισκόταν ξαπλωμένος. Ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο του, σε μία από τις πιο ακριβές περιοχές του Λονδίνου, μπροστά στην πόρτα των Δημοσίων Τουαλετών. Βρισκόταν πάντα μέσα σε ένα χάρτινο κουτί από εμπορεύματα, σκεπασμένος με μια τριμμένη κουβέρτα.

"Ρε γαμώτο δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου" είπε στη γυναίκα του καθώς περνούσαν από μπροστά του, "ότι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται συνειδητά σε αυτήν την κατάσταση. Το έχει επιλέξει".

"Δώστου αν θέλεις λίγα χρήματα" του είπε η Λίζα, "αλλά ας φύγουμε. Δεν αισθάνομαι πολύ άνετα".

"Μα δεν βλέπεις ότι δεν θέλει τα χρήματά μας; Μας έχει γραμμένους. Ξέρεις, αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι πιο ευτυχισμένος από εμάς".

"Από εμένα πάντως, δεν είναι στα σίγουρα" είπε η Λίζα. "Αν βέβαια είναι από εσένα, αυτό δεν με κολακεύει καθόλου".

"Θάθελα να ήξερα τι νοιώθει... θάθελα να δω με τα μάτια του το κόσμο. Θα ήθελα να με δω να περνάω μπροστά του και να ξέρω τι σκέφτεται για εμένα".

"Ναι αλλά δεν θα προλάβουμε την συναυλία" του είπε και άνοιξε το βήμα της.

Το αποψινό βράδυ ήταν το τελευταίο τους στο Λονδίνο. Μια εβδομάδα για να θυμηθούν τα παλιά στην πόλη που τόσο αγαπούσαν. Ήταν βέβαια και η συναυλία του Paul McCartney που τους έφερε εδώ.

Εκείνο το βράδυ μίλησαν για τα φοιτητικά τους χρόνια στο Λονδίνο. Για τις τρέλες που είχαν κάνει, για τους φίλους που έχασαν, για τις καριέρες τους μετά τις σπουδές.

Βγήκαν από τον σταθμό του υπόγειου και κατευθύνθηκαν προς το ξενοδοχείο τους. Ο άγνωστος βρισκόταν στο ίδιο σημείο, κουλουριασμένος. Δεν τους έβλεπε.

Όταν περνούσαν από μπροστά του, η Λίζα τράβηξε τον Φίλιππο. "Πάμε, δεν μας βλέπει έτσι κι αλλιώς".

Καθώς απομακρύνονταν, ο Φίλιππος έριξε μια τελευταία ματιά πίσω του. "Πολύ θα ήθελα να βρισκόμουν στο κουτί αυτό" της είπε".

"Και εγώ πολύ θα ήθελα να έχω παντρευτεί ένα νορμάλ άνθρωπο" είπε η Λίζα γελώντας.

Ο άγνωστος σήκωσε το κεφάλι του. Η ματιά του διαπέρασε τον Φίλιππο, που έμεινε να τον κοιτάζει στα κλεφτά, καθώς η Λίζα τον τραβούσε προς το ξενοδοχείο.

Η μυρωδιά της μούχλας ήταν ενοχλητική και ένοιωσε ένα κρύο στην πλάτη του. 'Ανοιξε τα μάτια του με δυσκολία. Είδε κάτι πάνω από το κεφάλι του τον εμπόδιζε να δει γύρω του.

Δεν ήταν το ξενοδοχείο αυτό. Δεν ήταν στο κρεβάτι του. Δεν ήταν καν σε κρεβάτι..... βρισκόταν ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο. Και αυτό το κάτι πάνω από το κεφάλι του ήταν ένα χάρτινο κουτί.

Ξανάκλεισε τα μάτια του με τρόμο. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του.... δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται αυτό το ενδεχόμενο. Ήταν εφιάλτης.

'Ακουσε βιαστικά βήματα στο πεζοδρόμιο. Ανασηκώθηκε...

Σουρούπωνε και το φως ήταν λίγο. 'Αλλα ξεχώρισε την φιγούρα αμέσως: Μπροστά του ήταν ... αυτός, ντυμένος στην τρίχα. Τον παρατηρούσε από απόσταση, σα να φοβόταν να πλησιάσει.

Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά έμεινε βουβός.

Ο Φίλιππος γύρισε και άρχισε να τρέχει προς το ξενοδοχείο. Ο αέρας έφερε στα αυτιά του ανθρώπου στο κουτί κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις:

"Esi to itheles"...