Υπόγειος - 15

Ο Λέοναρντ κοίταξε τον Χάρυ απορημένος: αυτό το απωθητικό πλάσμα τον απειλούσε!

Κι αυτός ο... Γρεύζα, κάπως έτσι τον είχε πει, πώς μπορεί κάποιος με τέτοιο όνομα να χρησιμοποιείται σαν απειλή!

Τα ανθρώπινα συναισθήματα ήταν εξαφανισμένα τις πρώτες στιγμές σε αυτόν τον αλλόκοτο κόσμο, σιγά-σιγά όμως είχαν αρχίσει να επανέρχονται, πράγμα που τον είχε κάνει να αισθάνεται εντελώς ξένος.

«Θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν από εδώ, το κλίμα εδώ δε με σηκώνει», σκέφτηκε.

«Μάλλον δεν κατάλαβες τί σου είπε ο Μεγάλος Γρεύζα -σου είπε ότι πρέπει να συνηθίσεις, γιατί αυτός είναι ο πια κόσμος σου, είτε το θέλεις είτε όχι. Και μη βάζεις στο μυαλό σου παράξενες ιδέες. Αυτό που σκέφτηκες, α-πο-κλεί-ε-ται να γίνει. Ξέχασέ το. Είσαι δικός μας για πάντα -αλλά μη νομίζεις ότι το "για πάντα" δε συνηθίζεται. Κοίταξε εμένα. Κι εγώ στην αρχή αισθανόμουν πολύ άσχημα, αλλά μετά...»

«Μετά, έπαψες να αισθάνεσαι» σκέφτηκε ο Λέοναρντ. Μήπως ο Χάρυ είχε δίκιο όταν του είχε πει ότι ήταν ειρωνικός προς όλους, όσο ζούσε αλλά ακόμα και τώρα που...

Διέκοψε απότομα τη σκέψη του, θα κατέληγε σε μία διαπίστωση που δεν ήθελε καθόλου να κάνει. Αυτό που του είχε συμβεί, το ήξερε πια, αλλά δε μπορούσε να το παραδεχτεί. Αισθανόταν ότι τη στιγμή που θα δεχόταν τη νέα του κατάσταση, θα έβαζε ταφόπλακα στην πιθανότητα κάποια στιγμή να γυρίσει στον κόσμο του...

«Ταφόπλακες και ανοησίες. Αυτά δεν υπάρχουν εδώ, μην παρασύρεσαι από τις εικόνες που σας έχουν κολλήσει στον κόσμο τους».

«Κόσμο μας, όχι κόσμο τους. Για εμένα, αυτός είναι πάντα ο κόσμος μου. Δεν ανήκω εδώ και δε θα γίνω ποτέ ένα βαριεστημένο άχρωμο πλάσμα που περιφέρεται δεξιά κι αριστερά χωρίς λόγο... μήπως σου έρχεται στο μυαλό κάποιο τέτοιο πλάσμα που βρίσκεται εδώ κοντά;»

«Δεν είναι ώρα για κουβέντες. Άνοιξε το βήμα σου, μας περιμένουν».

Εκείνη την ώρα, μια γυναίκα σιλουέτα πετάχτηκε μέσα από το έδαφος.

«Κήρα ⁽⁷⁾, άσε τις ανοησίες, βλέπεις ότι αυτήν τη στιγμή οδηγώ σε Κρίση ένα νεοφερμένο.»

<    >