Η Τριλογία των Ανθέων                       [ 1 ]     [ 2 ]     [ 3 ]    

Λόγος Ι: Σταματάω στον Χρόνο

Μεγαλώνοντας, μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά: σταματάω τον χρόνο. Για την ακρίβεια δεν τον κυνηγάω ως αλλόφρων, ούτε όμως τον αφήνω να με σέρνει δέσμιο των σκοτεινών του επιταγών.

Κι αυτό δεν το κάνω επειδή έχω πλέον λιγότερες υποχρεώσεις. Αντίθετα, περισσότερες έχω και μάλιστα σοβαρότερες.

Αφήνω τον χρόνο να κυλάει σαν ποταμάκι δίπλα μου. Δεν ταράζω τα νερά του, ούτε προσπαθώ να αλλάξω την πορεία του... δεν μπορώ εξάλλου να το κάνω αυτό! Τον αντικρύζω με σεβασμό, από απόσταση, χωρίς δουλοπρέπεια αλλά... δεν θα πεθάνω και από έλλειψη χρόνου!

Κοιτάζω με τρυφερό χαμόγελο τις πιεστικές υποχρεώσεις που με στραγγάλιζαν (μέχρι χθες, τουλάχιστον) σα να πρόκειται για ένα βάρος που δε με αφορά. Κάποιος άλλος θα τρέξει σα φιλόδοξος manager πολυεθνικής να το σηκώσει και μετά, γεμάτος υπερηφάνεια, θα κραδαίνει το βραβείο που κέρδισε (μια χρυσή μπανάνα ίσως;) και θα αποζητά την αναγνώριση από αγνώστους, βαθειά αδιάφορους συμπολίτες του κόσμου. Και το χειρότερο, μπορεί τελικά να τη λάβει αυτήν την αναγνώριση και να αισθανθεί οτι απέκτησε η ζωή του νόημα...

Σαν ένα βουναλάκι από βότσαλα που πρέπει να ριχτούν με μια σειρά που κάποιος άλλος έχει ορίσει (άγνωστο πώς) στο ποτάμι της καθημερινότητας. Παλαιότερα κυριευόμουν από ένα μανιασμένο πάθος και προσπαθούσα να γεμίσω τα χέρια μου με βότσαλα και να τα ρίξω όλα μαζί στο ποτάμι. Πάνω στη βιασύνη μου, άλλα χάνονταν μέσα από τα χέρια μου κι άλλα έπεφταν άτσαλα στο ποτάμι κι αστοχούσαν.

Κοιτάζω πιο προσεκτικά αυτό το λουλούδι που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μου... είναι υπέροχο!

[ 1 ]     [ 2 ]     [ 3 ]