Το αίμα μας πίσω!

- Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, θα μου πάρετε το αίμα μου για να κάνετε... πώς το είπατε; Α, ναι! Εξετάσεις!

- Ναι, αγόρι μου, μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, δε θα πονέσει καθόλου...

- Θα μου πάρετε λοιπόν το αίμα μου... για λίγο, έτσι δεν είναι;

- Ε βέβαια, πολύ λίγο αίμα θα σου πάρουμε. Ούτε που θα το καταλάβεις.

- Και μετά;

Η μικροβιολόγος κράτησε σε freeze-frame παγωμένο το χαμόγελο στο πρόσωπό της, ενώ μηχανικά ανέβαζε το πουκάμισο του γιού μου για να ελευθερώσει τη φλέβα.

- Μετά θα σε πάρει ο μπαμπάς σου και θα πάτε μια βόλτα... άσε δηλαδή που μπορεί να πάτε και για ψώνια... κάτι τέτοιο πήρε τ' αυτί μου όταν μιλούσαν οι γονείς σου.

- Δεν εννοώ αυτό! Θα μου πάρετε το αίμα μου για την εξέταση. Μόλις τελειώσετε, θα μου δώσετε πίσω το αίμα μου;

- Μα... αυτό δεν γίνεται!

- Γιατί; Σας δίνω το αίμα μου για να κάνετε την εξέτασή σας, αλλά μετά το θέλω πίσω!

Ακούγοντας την στιχομυθία αυτή ανάμεσα στην μικροβιολόγο (το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί από το πρόσωπό της, δίνοντας τη θέση του σε ένα αμήχανο ύφος αρχών απόγνωσης) και το μεγάλο γιό μου Νίκο (εξήμιση ετών), πάμπολες σκέψεις πέρασαν από μυαλό μου διαδοχικά, δίνοντας η μία τη θέση της στην άλλη σα να ήταν καβαλιέροι στο πριγκηπικό βαλς.

Τί χαριτωμένος που είναι!

Αλλά, μήπως αυτό που λέει δείχνει μια «υπερβολική εξάρτηση από τα πράγματά του»;

Ή μήπως είναι απλώς μια χαριτωμένη εξάρτηση από τα πράγματά του;

Το σκέφτηκα, αφού άφησα να περάσει η -όποια- ένταση των πρώτων στιγμών.

Τελικά, καταλαβαίνω ότι και οι μικροβιολόγοι άνθρωποι είναι, τη δουλειά τους κάνουν.... αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μας παίρνουν το αίμα μας και μετά να μην μας το δίνουν πίσω! Άκουσ' εκεί!

Όχι, κυρία μου, δε μπορείς να κρατήσεις το αίμα μου! Κάνε τη δουλειά σου και μετά το αίμα να πάει πίσω στη θέση του. Έχει δίκιο το παιδί, πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσον καιρό;

Το αίμα μας πίσω!

'Αλλες περιπέτειες του Νίκου:
Διλήμματα ενός πατέρα...
Τώρα ηρεμώ!

<    >    ^