Υπόγειος - 12

Ποτέ πια δε θα ξαναέβλεπε τη θεά του υπογείου.

Δεν ήξερε γιατί αισθανόταν τόσο σίγουρος γι αυτό, αλλά δεν είχε καμία αμφιβολία. Κι όμως, τί ειρωνεία, κάθε στιγμή υπήρχαν τριγύρω του δεκάδες πλάσματα με τη μορφή της. Κανένα όμως δεν ήταν αυτή.

Έρχονταν στιγμές που αναρωτιόταν αν είχε υπάρξει ποτέ αυτή η γυναίκα ή ήταν δημιούργημα της φαντασίας του.

Το μυαλό μας, στήνει παράξενα παιχνίδια. Κι εμείς, γινόμαστε οι πρώτοι που την πατάμε. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και αρνούμαστε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη για να δούμε ποιος κρύβεται πίσω από τα υπέροχα δημιουργήματα που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μας. Και δε μας πονηρεύει το γεγονός ότι πάντα, μα πάντα, τα δημιουργήματα αυτά της φαντασίας, έχουν τη μορφή μιας ανομολόγητης επιθυμίας που ήταν φυλαγμένη βαθιά στο υποσυνείδητό μας και περίμενε την ευκαιρία να βγει στο φως...

Ίσως, σκέφτηκε, ο Λέοναρντ, η θεά να εμφανίστηκε σε ένα βαγόνι του υπογείου της Νέας Υόρκης επειδή αυτός αναζητούσε σ' όλη του τη ζωή μια αξέχαστη ερωτική επαφή με μια τόσο όμορφη και μυστηριώδη γυναίκα. Αυτή η ερωτική συνεύρεση είχε κρυφτεί στο υποσυνείδητό του, όχι τόσο επειδή ήταν ασυμβίβαστη με την κρατούσα ηθική (ας μην ξεχνάμε, στη Νέα Υόρκη όλα επιτρέπονται), όσο επειδή δεν είχε το θάρρος να την επιδιώξει, ρισκάροντας την απόρριψη.

Ίσως πάλι όχι. Μπορεί απλά είχε ανάγκη μια τέτοια γυναίκα να του δείξει ενδιαφέρον, να αγνοήσει όλα όσα βρεθούν μπροστά της και να έχει μάτια μόνο γι αυτόν. Αυτό του φαινόταν πιο λογικό.

Οι σκέψεις αυτές τον έφεραν κοντά στην προηγούμενή του ζωή και του θύμισαν μικρές και μεγάλες καθημερινές αγωνίες του, που δεν τις είχε καθόλου νιώσει στο διάστημα της διαμονής του σ' αυτόν τον κόσμο... Μια στιγμή! «Διαμονή» είχε σκεφτεί, όχι «ζωή». Είχε αρχίσει να υιοθετεί το λεξιλόγιο των κατοίκων αυτού του κόσμου, είχε αρχίσει να γίνεται ένας απ' αυτούς!

Ήταν μόνος στο κελί του. Του είχαν πει ότι, το πρώτο διάστημα, μέχρι να συνειδητοποιήσει μερικά πράγματα, ήταν καλύτερο να μένει μόνος του για να έχει την ευκαιρία να σκέφτεται. «Είναι ένα ταξίδι στην επίγνωση του νέου κόσμου που πρέπει να το κάνεις μόνος σου» του είχαν πει.

Μετά, όσο προχωρούσε στο ταξίδι του, θα μπορούσε να βρίσκεται με τους άλλους. Θα τον ενημέρωναν, θα τον βοηθούσαν να συνειδητοποιήσει τους περιορισμούς: Η διαμονή στον κόσμο αυτόν είχε ορισμένους κανόνες που δε μπορούσε να αγνοήσει.

<    >