Υπόγειος - 9

Η πρώτη του σκέψη όταν άνοιξε τα μάτια, ήταν να δει τί ώρα ήταν. Δεν είχε καμία αίσθηση του χρόνου όσο καιρό βρισκόταν σ' αυτό το παράξενο περιβάλλον, ούτε στιγμή δεν του είχε περάσει από το μυαλό να κοιτάξει το ρολόι του.

Όταν το έκανε, διαπίστωσε ότι η ώρα ήταν επτά και είκοσι. Αλλά, πρωί ή απόγευμα; Γι αυτό, δε μπορούσε να είναι καθόλου σίγουρος. Ο χρόνος κυλούσε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο σ' αυτόν τον κόσμο.

Έφερε στο μυαλό του τις στιγμές που έζησε με την υπέροχη γυναίκα του υπογείου. Τα αρώματα και τα σημάδια από την επαφή τους, διάχυτα στο σκοτεινό δωμάτιο όπου βρισκόταν, επιβεβαίωναν ότι δεν ήταν όνειρο: η υπέροχη μυρωδιά του θηλυκού ήταν ακόμα στον αέρα, και στο αριστερό του χέρι αναγνώρισε ένα σημάδι-αναμνηστικό μιας στιγμής ερωτικού παροξυσμού, από την σύντροφό του στο πιο συναρπαστικό ερωτικό ταξίδι της ζωής του. Αλήθεια, σκέφτηκε, ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε διαπιστώσει ότι είχε την ικανότητα να φέρει μια τόσο όμορφη γυναίκα σε τέτοια κατάσταση ερωτικού παροξυσμού! Ίσως είχε χαρίσματα που αγνοούσε και ο ίδιος. Ίσως σε αυτόν τον κόσμο που βρισκόταν τώρα, μπορούσε να τα αξιοποιήσει καλύτερα, ποιος ξέρει;

Το χαμόγελο της ματαιοδοξίας εξαφανίστηκε από το πρόσωπό του: Γιατί η θεά τον είχε αφήσει μόνο με τις εικόνες της ερωτικής έντασης που ήταν ακόμα ζωντανές μπροστά στα μάτια του, γιατί του είχε πει ότι οι ατέλειωτες ερωτικές τους στιγμές κράτησαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα; Όλα αυτά τα ανεξήγητα, τα απέδωσε στον μυστηριακό κόσμο της υπέρτατης γυναίκας. Τελικά είναι μια πολύ βολική λύση αυτή, η συγκέντρωση όλων αυτών που είναι ακατάληπτα και η αρχειοθέτησή τους στη συνείδηση κάτω από τον τίτλο «γυναικεία μυστήρια».

Καθώς ανασηκώθηκε, μονολόγησε: «Ίσως τελικά την έκανα να χάσει την αίσθηση του χρόνου όσο βρισκόταν μαζί μου -μήπως είμαι ένα ερωτικό κτήνος και δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό;». Η ιδέα αυτή, τον ικανοποίησε. Ένα τέτοιο πλάσμα να χάνει την αίσθηση του χρόνου όταν βρίσκεται στο κρεβάτι μαζί του; Μηχανικά, ξανακοίταξε το ρολόι του.

Έδειχνε ακόμα επτά και είκοσι.

Εκείνη την ώρα, εμφανίστηκε μπροστά του ο άγνωστος που τον είχε συνοδέψει στο ταξίδι της κατάβασης όταν εξαφανίστηκε από μπροστά του η θεά.

«Έλα, σε περιμένουμε στην αίθουσα στην αίθουσα. Θα είναι και οι άλλοι εκεί».

<    >