Υπόγειος - 3

Η γυναίκα δεν έδειξε καμία έκπληξη. Του χαμογέλασε με νόημα και σταμάτησε μπροστά του.

«Το ήξερα ότι θα σε ξανάβλεπα. Αν ήξερες πόσο καιρό σε έψαχνα».

Η γυναίκα συνέχισε να του χαμογελά. Την κοίταξε καλύτερα. Δεν ήταν όσο όμορφη του είχε φανεί εκείνο το βράδυ, ήταν ακόμη πιο όμορφη! Η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου βρισκόταν μπροστά του και του χαμογελούσε!

«Από πού να αρχίσω; Έχω τόσα να σε ρωτήσω! Από τη μέρα που σε πρωτοείδα, η ζωή μου δεν είναι πια η ίδια. Από τότε, έχω κάτι να σκέφτομαι, ποτέ δεν είχα κάτι όμορφο να σκέφτομαι στη ζωή μου. Δε μιλάς, αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνεις. Είσαι ό,τι πιο όμορφο έχει συμβεί στη ζωή μου, για εσένα θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. Με ακούς, τα πάντα!»

Τα τελευταία λόγια του φαίνεται ότι την κολάκεψαν -ας είναι καλά η γυναικεία ματαιοδοξία! Έσκυψε τα μάτια προς το βρώμικο δάπεδο και συνέχισε να χαμογελάει.

Την ξανακοίταξε. Πόσο αταίριαστη έδειχνε αυτή η υπέροχη γυναίκα με τον άθλιο χώρο του σταθμού!

«Τί γυρεύει μια γυναίκα σαν κι εσένα σ' ένα τέτοιο μέρος;»

«Εδώ μένω» του απάντησε με μια φωνή που ακούστηκε σαν γλυκιά μελωδία στ' αυτιά του. «Θέλεις να δεις το σπίτι μου;»

<    >