Φίλτρα μπροστά από την εικόνα της ζωής

Η εικόνα είναι πάντα η ίδια και απεικονίζει την πραγματικότητα (όχι κατ' ανάγκη και την αλήθεια!). Κάθε τόσο όμως μετακινώ ένα αντικείμενο μπροστά της που λειτουργεί σαν φίλτρο, ώστε αυτό που αντικρίζω να ανταποκρίνεται στις διαθέσεις και τις ανάγκες της κάθε περιόδου.

Πίσω από το φίλτρο (είτε αυτό είναι μια διαφανής γυάλα με ένα ψάρι ή μια μαύρη κόλλα χαρτί που σκοτεινιάζει την εικόνα), κρύβεται μια αμετάβλητη πραγματικότητα, που όσο συμπληρώνονται τα χιλιόμετρα στο βιβλίο πορείας (road book;!) της ζωής μου, προσλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο.

Συχνά, όλο και συχνότερα, επιλέγω τα ίδια φίλτρα, σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι, μεγαλώνοντας, έχω ωριμάσει και καταστάλαξα στο ποια είναι αυτά που με αντιπροσωπεύουν καλύτερα. Συγχρόνως, αυτά τα ίδια φίλτρα δημιουργούν μια αίσθηση (ή μήπως ψευδαίσθηση;) σταθερότητας, οικειότητας. Οι ίδιοι αγαπημένοι άνθρωποι (που μοιραία λιγοστεύουν όσο περνούν τα χρόνια), τα ίδια μέρη που συχνάζω ή άλλα που τους μοιάζουν, η ίδια μουσική.

Με τη βοήθεια μιας σειράς φίλτρων που επιλέγονται με μεταφυσικό τρόπο, φροντίζω να βλέπω σήμερα τα ίδια που έβλεπα πάντα. Ακόμα κι όταν βρίσκομαι στην άλλη άκρη του κόσμου, τα φίλτρα με βοηθούν να επιβεβαιώνω αντιλήψεις και δοξασίες.

Η πειθαρχία του σώματος έχει χαλαρώσει, τα νεύρα μου για λόγους που υπερβαίνουν τη θέλησή μου δεν υπακούν πλέον όπως παλαιά στις εντολές του εγκεφάλου και τα μηνύματα που στέλνονται γίνονται μερικές φορές κοσμική βοή, κραυγές αγωνίας που σβήνουν σ' έναν ουρανό ατελεύτητο, απεριόριστο. Κατά έναν παράξενο τρόπο αυτή η αίσθηση του απύθμενου, του ανεξέλεγκτου που οδηγεί σε αμηχανία (και οδύνη), συγχρόνως όμως είναι λυτρωτική. Οι χαμένες εντολές του εγκεφάλου εξαγνίζονται και συσσωρεύονται σε έναν αόρατο, στα γήινα μάτια, αποθηκευτικό χώρο επιθυμιών, αναγκών, αιτημάτων, ακόμα και ικεσιών που κάποια στιγμή θα αξιοποιηθούν από το οικοσύστημα για κάποιον καλό (ελπίζω...) σκοπό.

Τα λάθη και οι αμαρτίες μειώνονται αλλά συνεχίζονται. Το κάθε ένα απ' αυτά δεν είναι μια ατυχία της στιγμής ή ένα απροσχεδίαστο ατόπημα, αλλά ένας παλιός γνώριμος, ο εγκληματίας που ξαναγυρνάει στον τόπο του εγκλήματος.

Όσα φίλτρα κι αν μπουν μπροστά στα μάτια μου, γνωρίζω καλά τι βρίσκεται πίσω τους. Θυμώνω με την αδυναμία που ώρες-ώρες επιδεικνύω κι αυτός ο θυμός μπορεί να μεταμφιεστεί σε ενόχληση για την μη υπακοή του σώματος στις οδηγίες του νου, που έχει τον πρώτο λόγο... μα δεν πρέπει να έχει ο νους τον πρώτο λόγο! Η ψυχή πρέπει να τον έχει, γιατί μόνο αυτή μπορεί να φιλοξενήσει τα χαρίσματα της καρτερίας, της υπομονής και της ανοχής στις ανθρώπινες αδυναμίες.

Δεν μπορώ εδώ και αρκετό καιρό να κοροϊδέψω τον εαυτό μου και όλο και λιγότερο μπορώ να κοροϊδέψω τους άλλους. Ίσως δεν το χρειάζομαι αυτό πλέον. Δεν ασκώ πρακτικές που να εκτρέπουν την ροή της αλήθειας, δημιουργώντας σύγχυση για να διατηρήσω ζωντανή μια ψευδαισθησία για λίγα ακόμα χρόνια, μέρες, ώρες, λεπτά. Ούτε γαντζώνομαι πεισματικά πάνω της και δε λέω να ξεκολλήσω για να μην ταράξω την τάξη της εικονικής πραγματικότητας που έχω χτίσει πάνω στην άμμο.

Οι αληθινά αγαπημένοι και οικείοι ανακουφίζονται από την αλήθεια... η πραγματικότητα που έχει χτιστεί μακριά από την αξιοπρέπεια της αλήθειας είναι που τους πνίγει. Σαν να βρίσκεσαι μπροστά σ' έναν ετοιμοθάνατο και να του συμπεριφέρεσαι σαν να πρόκειται να γίνει καλά. Δεν θέλεις να τον αποκαρδιώσεις, έχεις την ελπίδα ότι δεν γνωρίζει αυτό που βρίσκεται προ των πυλών. Κι αυτός, που έχει λάβει τα μηνύματα για την επερχόμενη ολοκλήρωση του ταξιδιού του από τον Ουρανό, που ζει προσωρινά (για λίγο όμως...) ανάμεσα σε δύο κόσμους, δε θέλει να σε προσβάλλει που φέρεσαι τόσο, μα τόσο γήινα. Μια αλήθεια που την ξέρουν και οι δύο, αλλά επιλέγουν (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) να την καλύψουν με φίλτρα που κρύβουν.

Η αναγνώριση της αλήθειας δεν αφαιρεί το ενδιαφέρον για την ζωή όπως πολλοί νομίζουν. Ίσως αυτό συμβαίνει πρόσκαιρα σε μερικούς, ιδιαίτερα αν δεν υπάρχουν (ή αν δεν έχουν αναγνωριστεί) σημάδια που μπορούν να τον στηρίξουν σε μια περίοδο κρίσης και μεταφυσικής αβεβαιότητας. Όταν όμως αυτά τα σημάδια φανερωθούν (μην περιμένετε την εμφάνισή τους με θεαματικό τρόπο, ίσως βρίσκονται σε μια άκρη του δρόμου ή σε ένα μικρό δωμάτιο της ψυχής σας που έμεινε κλειδωμένο για πολλά χρόνια), η ζωή αρχίσει να αποκτά τα αληθινό της ενδιαφέρον, να γίνεται Ζωή, ανεξάρτητα από τον μετρήσιμο χρόνο.

<    >    ^