Περί αοράτων μηχανισμών
Οι «κόφτες» της ανθρώπινης ψυχής

Τι είδους αόρατοι μηχανισμοί είναι αυτοί, δε μπορώ να καταλάβω.

Αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή τους εκ του αποτελέσματος: δεν εξηγείται διαφορετικά, κάποιος αόρατος μηχανισμός έχει τεθεί σε λειτουργία που με κάνει να αφήνω πίσω μου την εικόνα της αγαπημένης μου φίλης που αποχαιρέτισα χθες για τελευταία φορά και να λειτουργώ σήμερα ως άβρεχτος manager και, σε τελική ανάλυση, καταφερτζής της αποφυγής του ανθρώπινου πόνου (αυτή είναι εξάλλου μια ξύλινη μετάφραση του ρήματος "manage").

Και οι -πολύ πρόσφατες- εικόνες από το μακρινό κι αχανές Πεκίνο; Αυτές πώς εξαφανίστηκαν λίγο μετά την επιστροφή κι έγιναν σα ξεθωριασμένες καρτ-ποστάλ; Κάθε μέρα πηγαίνει κανείς στο Πεκίνο ώστε να μπορεί δυο μέρες μετά την επιστροφή του να γυρίζει την πλάτη του σε ένα τόσο θεαματικό ταξίδι;

Αναρωτιέμαι... πρόκειται άραγε για μια γιγαντιαία χοάνη που χωνεύει όλες τις εικόνες απείρου κάλλους, τις στιγμές απερίγραπτου ανύποπτου πόνου και τις ατέλειωτες διαδρομές μεταφυσικής ανησυχίας
ή μήπως...
πρόκειται για μια μυστική εσωτερική δύναμη που σκοπό της έχει να σμικρύνει όλα τα πάθη, να περιχαρακώσει όλα όσα υπερβαίνουν την ανθρώπινη λογική έτσι ώστε η επίγεια πορεία να συνεχίζεται χωρίς αναταράξεις;

Τα μάτια διψούν για όμορφες εικόνες και οι ψυχές για έντονες συγκινήσεις αλλά ο αόρατος μηχανισμός, σαν περιοριστής ταχύτητας («κόφτης») σε πολυτελές σπορ αυτοκίνητο, περιορίζει τα προσλαμβάνοντα σε προ-τεθειμένα όρια.
Αλλά...
Μπορούν τα ανθρώπινα όρια να μπαίνουν σε αυστηρά όρια; Ως πότε οι δεσμεύσεις αυτές του χρόνου και της κοινωνίας θα περιορίζουν την αλήθεια της ανθρώπινης φύσης;

Η μυστική δύναμη που συχνά φτάνει μόνο έως τα όρια της υποψίας, πρέπει επιτέλους να απελευθερωθεί...

Υπάρχει κάποια πρόταση;

<    >    ^