Αυτή η γυναίκα...
Όταν οι γυναίκες της ζωής μας γίνονται κάδρα

Αυτή τη γυναίκα που με κοιτάζει από ψηλά την αναγνωρίζω. Περάσαμε τόσα πολλά μαζί, ήταν κοντά μου σε πολύ δύσκολες στιγμές. Δυστυχώς (;) όμως, όπως αποδείχτηκε, ο καθένας περνούσε τις δύσκολες στιγμές κοντά στον άλλον, αλλά μόνος του. Κάτι σε «ήμουν εκεί όταν συνέβαινε αλλά τελικά δε με αφορούσε». Γι αυτό και τώρα είναι κάπου ψηλά κρεμασμένη στη μνήμη μου, σε απόσταση ασφαλείας.

Αυτή τη γυναίκα που με κοιτάζει από ψηλά την αναγνωρίζω. Η εικόνα της μου δημιουργεί μια ακατανόητη οικειότητα που κατά έναν παράξενο τρόπο αποδυναμώνει όσο προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου αυτήν την οικειότητα. Σα να γεμίζει μ’ ένα ατέλειωτο -αδιάφορο- ροζ η ματιά μου. Στην αρχή η αίσθηση είναι όμορφη, αλλά όταν αρχίζει το ροζ χρώμα να τα καλύπτει όλα, τότε αισθάνομαι την ανάγκη να απομακρυνθώ τρέχοντας, φορώντας ένα ροζ χαμόγελο στα χείλη μου.

Αυτή τη γυναίκα που με κοιτάζει από ψηλά την αναγνωρίζω. Περάσαμε μαζί πολλές μαύρες στιγμές (οι άσπρες στιγμές μαζί της -αν υπήρξαν!- έχουν εξαφανιστεί!). Τώρα που το σκέφτομαι ο ένας δημιουργούσε στον άλλον τις μαύρες στιγμές και ξεκίνησε ένα παιχνίδι δυστυχίας, ένας διαγωνισμός ποιος θα κάνει πιο δυστυχισμένο τον άλλον. Σ’ αυτούς τους διαγωνισμούς ο νικητής συνήθως κουβαλάει μέσα του ένα μαύρο σύννεφο. Μερικές φορές αυτό το σύννεφο μένει καρφωμένο στον ουρανό του για πάντα, άλλες πάλι ο δυστυχής νικητής -όσο περνάει ο καιρός- δεν μπορεί να καταλάβει που οφείλεται η ορμέμφυτη μελαγχολία που τον διακρίνει. Ο χαμένος, απ’ την άλλη μεριά, αμέσως μόλις ξεπεράσει την απογοήτευση της ήττας, βρίσκει τον δρόμο του. Και μόνο το μουντό χρώμα που συνοδεύει την εμφάνιση αυτής της γυναίκας στη μνήμη μου, την απομακρύνει απ’ το μυαλό μου και στρέφω αλλού το βλέμμα μου.

Αυτή τη γυναίκα που με κοιτάζει από ψηλά την αναγνωρίζω. Μια ανάγλυφη μνήμη, γεμάτη καμπύλες αλλά μακριά από το αληθινό άρωμα της ζωής όπως αναδύεται όταν τα νεανικά χρόνια γίνονται μια παιχνιδιάρικη ανάμνηση. Μπορεί να θυμάμαι με λεπτομέρειες σημεία της ανατομίας της, αλλά να μη θυμάμαι το όνομά της. Υπάρχουν τέτοια κάδρα στους τοίχους της φαντασίας μου αλλά, όσο περνά ο χρόνος, έχουν όλο και λιγότερη σημασία.

Αυτή τη γυναίκα που με κοιτάζει από ψηλά την αναγνωρίζω: είναι η ΓΥΝΑΙΚΑ! Η σύντροφος, η ερωμένη, η μητέρα των παιδιών μου, ο ώμος για να γείρω όταν μένω από δυνάμεις στη ζωή. Με ξέρει και έχει μάθει να εξημερώνει τα άγρια θηρία που γεννά η ψυχή μου, να γαληνεύει τους τρικυμιασμένους ωκεανούς και να μου δίνει ένα τρυφερό σπρώξιμο να προχωρήσω χωρίς εμμονές σε παρελθούσες εικόνες και άχρηστες μεταφυσικές αγωνίες της ζωής.

Όλες αυτές οι γυναίκες είναι μια. Είναι (ή κάλλιστα θα μπορούσε να είναι) η ίδια γυναίκα. Απλώς αλλάζει η συναισθηματική διάθεση του ανθρώπου και μαζί μ’ αυτήν αλλάζουν τα χρώματα και τ’ αρώματα της ζωής που δίνουν γυναικεία μορφή στις προσλαμβάνουσες εικόνες του περίγυρου.

<    >    ^