Ανήκω...
Ο επίλογος της κορυφαίας θεατρικής παράστασης

Αν η ζωή ήταν θεατρικό έργο, τότε οι θεατές κι όλοι οι συντελεστές της παράστασης θα περίμεναν με μεγάλη αγωνία τον επίλογο. Είναι η στιγμή της κορύφωσης, όταν όλοι θα διαπιστώσουν τί αφήνει πίσω της η παράσταση που τελειώνει. Κρατώντας την αναπνοή τους αναρωτιούνται ποια θα είναι τα τελευταία λόγια του πρωταγωνιστή, αφού σ' αυτά περικλείεται η συσσωρευμένη εμπειρία που απεκόμισε από την παράσταση (ζωή;).

Σ' αυτά τα τελευταία λόγια ο πρωταγωνιστής δεν έχει κανένα λόγο να χρησιμοποιήσει ξύλινη γλώσσα. Βρίσκεται στην τελευταία στροφή, δεν έχει τίποτα πια να χάσει και κανένα λόγο να χαϊδέψει τ' αυτιά των θεατών και, κυρίως, τα δικά του.

Μπροστά από τα μάτια του περνούν όλες οι εικόνες της παράστασης που αφήνει πίσω του, σαν αποδημητικά πουλιά που βιάζονται να φύγουν πριν ξεσπάσει η μπόρα.

Μένει η ανάμνηση στιγμών, αληθινών ή όχι, δικών του ή ξένων που τον συνδέουν με τρυφερό, σκληρό, λυτρωτικό τρόπο με την Ουσία της Ζωής που αγγίζει, ψυχανεμίζεται, πλάθει τη φαντασία του, επιλέγοντας πολλές φορές μόνο τα στοιχεία που φωτίζουν τον δικό του ουρανό («ουρανός»: μια λέξη που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να παραλειφθεί από ένα τέτοιο κείμενο).

Δεν υπάρχει εμπρός και πίσω, όλα εξαρτώνται από το σημείο που κάθεται και ατενίζει την ζωή. Υπάρχουν εικόνες, χρώματα, ήχοι, αρώματα και αγγίγματα.

Κι όταν πλησιάζει στην επίμαχη στροφή... εδώ σε θέλω! Οι λέξεις «πορεία», «σταυροδρόμι», «στενό», «ηλιοβασίλεμα» που έχουν αποκλειστεί τρυφερά από το κείμενο, σε αυτό το σημείο θα μπορούσαν να δώσουν μια ασφαλή λύση.

Επανέρχομαι:

Κι όταν αγγίζει την Ουσία της Ζωής, όταν νοιώθει δυνατός και πλούσιος, και έτοιμος (αυτό δεν είναι προνόμιο λίγων, μπορεί να το αισθανθεί οποισδήποτε βρίσκεται πάνω στο σανίδι της ζωής, ακόμα κι αν είναι άρρωστος ή φτωχός), τότε σηκώνει τα χέρια στον Ουρανό, ξεπερνά τις εγωπαθείς και πομπώδεις φωνασκίες της μορφής «Μου ανήκει ο κόσμος» και με βαθειά συνειδητοποίηση του μικρού του μεγέθους που απλώνεται από την αρχή (και μέχρι μόλις το τέλος;) του κόσμου, μπορεί πλέον άφοβα με μια τελευταία ανάσα να πει:

Ανήκω στον κόσμο!

<    >    ^