Δύο χαμόγελα

Χαμόγελο...
Σαν παλιός, πιστός φίλος που τον χάνεις και τον συναντάς ανύποπτα σ' έναν απόμακρο δρόμο της ζωής. Και τότε, όσα σου θυμίζει κι όσα συμβολίζει είναι πάντα εκεί και ξαναζούν σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο φίλος στην ζωή σου... ή μήπως το χαμόγελο στα χείλη σου;

Χαμόγελο...
Σ' ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικός, το χαμόγελο αποτελεί μια ανάσα ζωής που αποκτά μεγαλύτερη σημασία προσφέροντας ενέργεια στο σύμπαν και κάνοντας τις ανισορροπίες του να φαίνονται ανθρώπινες, ακόμα και χαριτωμένες!

Χαμόγελο...
Η αποτύπωση μιας εμπειρίας αληθινής ζωής χωρίς αυστηρά προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξεως που διεγείρει τις αισθήσεις και ανανεώνει το ενδιαφέρον για την επόμενη μέρα. Μια υποκειμενική στιγμιαία εμπειρία που μένει σε ορισμένες περιπτώσεις ανεξήτιλα γραμμένη στη μνήμη μας με μια αστείρευτη δύναμη που μόνο διαισθητικά μπορούμε να προσεγγίσουμε. Αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το χαμόγελο με βάση την τετράγωνη λογική, καταρρέει η αξία του καθώς βρισκόμαστε μπροστά απλώς σε μια αδιόρατη και αδιευκρίνιστη σύσπαση μυών για κλάσματα του δευτερολέπτου.

Δεν αναφέρομαι ασφαλώς σε αυτά τα χαμόγελα, τις επίπλαστες, ξύλινες γκριμάτσες αλλά στα «άλλα», τις ιερές, ηλεκτρισμένες εκκενώσεις ανθρωπιάς που διασχίζουν την οικουμένη απελευθερωμένες από την διάσταση του χρόνου και στέλνουν αδιόρατα σήματα σ' ένα κόσμο αόρατο, υπέργειο. Αφήνοντας τον χρόνο πίσω τους, ξεφεύγουν από το πρόσωπο, άρα τη φυσική υπόσταση και φωλιάζουν παντοτινά στην ψυχή. Μένουν εκεί σε ύπνωση... αλώβητα όμως και έτοιμα να αναδυθούν σα φίδια στο πανέρι του φακίρη όταν ακούσουν το μαγικό ήχο μιας αόρατης φλογέρας.

Δεν είναι πολλά τα χαμόγελα που έχω φυλακίσει στην καρδιά μου. Δύο έρχονται τώρα στο μυαλό μου (και στην πένα μου): το χαμόγελο του πατέρα μου πριν από ... πάνε 20 περίπου χρόνια, τότε που είχε επισκεφθεί τη Σάμο όταν υπηρετούσα σαν δόκιμος αξιωματικός του Πυροβολικού. Με αυτό το χαμόγελο, στα άγρια χαράματα εκείνη τη φθινοπωρινή μέρα κάτω από το πλατάνι του καφενείου του χωριού, με αποχαιρέτισε την ώρα που ξεκίνησα για να πάω στη μονάδα μου να αναλάβω υπηρεσία. Αυτό το χαμόγελο το έχω παντοτινά φυλαγμένο σαν αμύθητο θησαυρό που δεν μπορεί κανένας να μου πάρει και μου θυμίζει τον πατέρα μου που έχει φύγει εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερο από φωτογραφίες και γράμματα.

Και το άλλο χαμόγελο, του Πατέρα Βαρνάβα από το Άγιον Όρος. Ο Σεβαστός γέροντας έμεινε στη σκήτη του επί 32 χρόνια χωρίς ποτέ να αισθανθεί την ανάγκη να γνωρίσει άλλους γεωγραφικούς τόπους (έμαθα ότι πρόσφατα έκανε το πρώτο του ταξίδι και βρίσκεται τώρα στην Αφρική σε αποστολή της Μονής Γρηγορίου). Θα κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου το χαμόγελό του την τελευταία φορά που ανέβηκα στο Όρος, όταν με υποδέχτηκε έξω από τη σκήτη του. Ίσως ανακουφίστηκε που με είδε μετά από την επώδυνη ανάβαση στα κακοτράχαλα βουνά, ίσως να μην περίμενε ότι θα κατάφερνα ν' ανέβω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως κι εγώ να μην το περίμενα, όσο περνάει ο καιρός κάθε τέτοια ανάβαση αποτελεί μια σωματική δοκιμασία, μια μάχη με έκβαση που γίνεται όλο και πιο αβέβαια. Αυτό το χαμόγελο που συνοδεύτηκε από ένα αβίαστο «καλώς τον» είναι η επιτομή της υποδοχής ενός αόρατου κόσμου που βρίσκεται πέρα από συντεταγμένες και γεωγραφικά μήκη και πλάτη.

Υπάρχουν κι άλλα χαμόγελα, αλλά αυτήν την ώρα δε θέλουν να σας παρουσιαστούν...

<    >    ^