Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που ποτέ δε θα νιώσει ελεύθερο, ίσως γιατί δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την ελευθερία του ή πάλι επειδή αισθάνεται τύψεις για όλους όσοι δεν κατάφεραν να είναι ελεύθεροι... η εικόνα ενός ανοιχτού ορίζοντα του δημιουργεί μια αμήχανη ευεξία που σύντομα εξελίσσεται σε τρόμο, τον τρόμο του κενού, των χιλιάδων εναλλακτικών λύσεων.

Κι υπάρχει ένα άλλο κομμάτι που είναι ανένταχτο και αληθινά ελεύθερο, μέσα σε συνθήκες που ολοένα δυσκολεύουν. Περνάει δια πυρός και σιδήρου από τις φθορές (σωματικές και συναισθηματικές) και συνεχίζει πάνω στις ράγες, τις ίδιες ράγες απ’ όπου ξεκίνησε την πορεία του πριν από πολλά χρόνια. Αυτό το κομμάτι όμως, όσο οικείο κι αν μου είναι, δεν θα γίνει ποτέ ο αληθινός εαυτός μου.