Αυτός ο αέρας...

Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία: ο αέρας του Όρους φυσάει διαφορετικά. Δροσίζει το πρόσωπο… και την ζωή. Παρασύρει τα μαλλιά… και τις συνειδήσεις. Κι όταν απομακρύνεσαι από αυτόν, μένει η θύμηση του δροσερού αέρα του Αγίου Όρους. Και κάποιες ανύποπτες στιγμές, ακόμα και σε απόλυτη άπνοια, νοιώθεις τον αέρα του Όρους στο πρόσωπο και την καρδιά σου. Κι αυτή η δροσιά μένει παντοτινά ζωντανή. Απλώς κάπου-κάπου φθάνει ένα αόρατο κάλεσμα και αισθάνεσαι την ανάγκη να ανανεώσεις την αίσθηση αυτού του αέρα. Δεν τελειώνει αυτή η ανάγκη. «Η πίστη δεν είναι ακινησία, είναι ένας αγώνας ατελεύτητος» έγραψε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στο σπουδαίο βιβλίο του «Διάλογοι σε Μοναστήρι». Έτσι κι αυτός ο αέρας. Δεν μπορείς να τον φυλακίσεις σε αεροστεγή δοχεία και να τον εισπνέεις σε ορισμένες δόσεις για να κρατάς επαφή με τον Ουρανό.

Κι έχει και κάτι ακόμη αυτός ο αέρας: δε σου δίνει απαντήσεις, ούτε αφήνει την ψυχή σου να εφησυχάσει. Λειτουργεί σαν ένας εσωτερικός μηχανισμός που δεν έχει ανάγκη από συμβόλαια και εξασφαλισμένες απαντήσεις. Με τον Ουρανό, εξάλλου, δεν μπορείς να κάνεις συμφωνίες.

<    >    ^