Παλαιά Υόρκη
Μια παραμελημένη ντίβα;

Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερος θαυμαστής της Νέας Υόρκης. Ένιωθα ότι ήταν μια μοναδική πόλη, αλλά μου φαινόταν απόμακρη, εξεζητημένα λαμπερή και επίπλαστα χαρούμενη. Αλλά αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου στην πρόσφατη επίσκεψή μου δώδεκα χρόνια μετά την προηγούμενη, δεν το περίμενα.

Οι άνθρωποι της πόλης έχουν χάσει το κέφι τους, ακόμα και το επίπλαστο που είχα βιώσει τότε. Δεν χαμογελούν πλέον, σχεδόν καθόλου και δεν δείχνουν καμμία διάθεση να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Είναι σα να έχουν γίνει όλοι «άλλοι», κλεισμένοι σε ένα αγωνιώδες περίβλημα (για να κρυφτούν από το επόμενο χτύπημα;) που τους κάνει να απομονώνονται στον μικρόκοσμό τους, που και αυτός δε μου φάνηκε καθόλου ευτυχισμένος ή γοητευτικός.

Πολλοί «ξένοι» (τί ειρωνία, στην Αρχαία Ελλάδα «ξένοι» αποκαλούνταν οι φίλοι από φιλοξενία) έχουν παρεισφρήσει παράνομα (μόνο από το Μεξικό αναφέρεται ο απίστευτος αριθμός των 11 εκατομυρίων... μια Ελλάδα!) και αυτό δίνει το δικαίωμα στους παλαιότερους (πρώην οικονομικούς μετανάστες και νυν πολίτες της δυνατότερης χώρας του κόσμου) να κινούνται με αέρα και αυτοπεποίθηση στην κοινωνική ζωή του τόπου («παλιώσαμε» όπως λέγαμε στον στρατό), μιλώντας μια έκδοση της γλώσσας που φέρνει σε αμηχανία τους επισκέπτες της πόλης.

«Δεν χάλασε η Νέα Υόρκη» μου είπε ο φίλος μου ο Ιάκωβος, «η Αθήνα έχει ομορφήνει». Ίσως νάναι κι έτσι.

Εμένα πάντως αυτή η πόλη μου φάνηκε παλαιά και γερασμένη, σα μια πρώην καλλονή παραμελημένη και στεγνή από τους χυμούς της ζωής...

<    >    ^