Η αυλή του κόσμου

Όταν ξεκινάει η ημέρα με την ευχή «Καλημέρα, όλη μέρα», υπάρχουν καλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι προ των πυλών βρίσκεται μια πανέμορφη ημέρα. Υποδηλώνεται μάλιστα με σαφήνεια ότι δεν πρόκειται για μια στιγμιαία ευχή, αλλά για αυτο-δέσμευση για συναισθηματική ευεξία καθόλην την διάρκεια της ημέρας.

Κι αν, αντικρύζοντας έναν μουντό καιρό, καταθληπτικό για τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους που η εύθραυστη ομορφιά της μελαγχολίας τους δημιουργεί αμηχανία, διακρίνετε στον ουρανό, πέρα από την καταρακτώδη βροχή που ετοιμάζεται να ξεσπάσει, την ελπίδα να ξεπροβάλλει και την ευγνωμοσύνη για την υπέροχη εμπειρία που γευόμαστε μέσα στην Αυλή του Κόσμου, τότε μπορείτε να είστε σίγουροι ότι είσαστε σε σωστή πορεία.

Σαν ηθοποιοί που ανεβαίνουν στο σανίδι και ζούνε, για λίγο έστω, σε έναν κόσμο που δεν είναι δικός τους αλλά τον οικοιοποιούνται όσο διαρκεί η παράσταση. Έτσι να αισθάνεσθε. Γιατί αυτό που βιώνουμε είναι ένα πέρασμα. Ένα σύντομο αλλά πολύτιμο πέρασμα στο Φως των προβολέων στην Αυλή του Κόσμου.

Και μετά την απολαυστική αλλά και επώδυνη εμπειρία στην Αυλή του Κόσμου, σαν ηθοποιοί που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ακόμα κι αν έκριναν ότι ο ρόλος τους ήταν μικρός και θα ήθελαν περισσότερο φως στην παράσταση, έρχεται η ώρα της αποχώρησης, της επιστροφής, της ένωσης με τη μεγάλη κοσμική ύλη απ' όπου ξεμυτίσαμε για μια στιγμή, για μια ζωή...

Κι όσοι από αυτούς τους ηθοποιούς στην Αυλή του Κόσμου πήραν όσο περισσότερα μπορούσαν από το πέρασμά τους, αποχαιρετούν την σκηνή με ένα χαμόγελο πλήρωσης, χωρίς να νοιώθουν ότι αφήνουν πίσω τους εκκρεμμότητες.

Κι άλλοι, οι θλιμμένοι και οι θλιβεροί, προσπαθούν πριν εγκαταλείψουν το φως να κάνουν θεαματικά σάλτα κι επικίνδυνες ακροβασίες για να κερδίσουν το τελευταίο χειροκρότημα που αναζητούν.

Αλλά η Αυλή του Κόσμου δεν αδειάζει ποτέ...

<    >    ^