Θυμάμαι, παλιά...

Θυμάμαι, παλιά με δυσαρεστούσε ιδιαίτερα η διαπίστωση ότι υπήρχαν ερωτήματα για τα οποία δεν είχα απαντήσεις. Τα κάθε είδους -αναπάντητα- κενά με έκαναν να χάνω τη διάθεση, ακόμη και τον ύπνο μου. Αναζητούσα απαντήσεις, επιδερμικά είναι η αλήθεια, και ενίοτε εκβίαζα λύσεις μόνο και μόνο για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου.

Από τη μια μεριά στην προσπάθειά μου να βρω τις απαντήσεις έκανα βουτιές στα βαθειά, σε άγνωστους τόπους που έκρυβαν κάθε λογής κινδύνους κι από την άλλη, ήμουν έτοιμος να αποδεχτώ αβίαστα μια αλήθεια που μου φαινόταν βολική, όχι πάντως κατ' ανάγκη ευχάριστη.

Αναζητούσα όσο το δυνατόν περισσότερες γνώμες χωρίς να αφαιρώ από οποιονδήποτε το δικαίωμα να προσθέτει την άποψή του στο μπερδεμένο μου μυαλό και έκανα παράξενους συσχετισμούς στις απαντήσεις που έπαιρνα... μάλλον είχα καταλάβει από μικρός ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καρποί στο -ίδιο- δέντρο της ζωής.

Και μαζί με την αναζήτηση των απαντήσεων στα κάθε είδους μεγάλα ερωτήματα που αναδύονταν γύρω μου με αυξανόμενη πυκνότητα, προέκυψε και η ανάγκη της «μεταλαμπάδευσης της αλήθειας που κέρδισα με κόπο» (!) στους ανθρώπους που με ενδιέφεραν... οι άλλοι, ας έκαναν ό,τι ήθελαν, δε με πείραζε καθόλου να μείνουν στο σκοτάδι. Αυτοί οι λίγοι, όμως, οι διαλεγμένοι μου, έπρεπε με κάθε τρόπο να ακούσουν, να μάθουν, να δουν. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι συχνά έχει μεγαλύτερη σημασία ο τρόπος που προβάλλεις την αλήθειά σου από την ίδια την αλήθεια. Και σιγά-σιγά, συγκέντρωνα τις πειστικές λέξεις, προτάσεις, κινήσεις, χειρονομίες και επειδή από μικρός έλεγα ότι δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, τα επαναπαρουσίαζα με διαφορετικό περίβλημα.

Από τότε, ένα πράγμα έχει μείνει σταθερό στην διαλλεκτική μου μέθοδο: δεν προετοιμάζομαι, όχι τόσο επειδή είμαι σίγουρος ότι έχω δίκιο, όσο επειδή πιστεύω ότι ακόμα κι αν ξεφύγω από την επιθυμητή πορεία, πάντα μπορώ να βρω έναν τρόπο να επανακτήσω τον έλεγχο, κι αν όχι, είμαι πεπεισμένος ότι αυτά τα λάθη που οδηγούν σε απώλεια του ελέγχου της επικοινωνίας έχουν κάποιον -ανώτερο- λόγο που συμβαίνουν και, άρα, καλώς συμβαίνουν και γι αυτό τα αντιμετωπίζω με τρυφερότητα...

Θυμάμαι, παλιά δεν μου άρεσε να υπάρχουν σκοτεινά δωμάτια στη ζωή μου. Παλιά...

Τώρα, δεν αντέχω πια στην ιδέα ότι όσο περνάει ο καιρός κλείνω ανοιχτά μέτωπα, δίνω απαντήσεις σε πάγιες ερωτήσεις μου, πλησιάζω την απόλυτη γνώση. Αντίθετα, έχω ανάγκη να αισθάνομαι ότι είναι πολλές οι άγνωστες στροφές στη διαδρομή μου κι όλο ανακαλύπτω καινούργιες.

Παράξενο, αυτό το γεγονός καθόλου δεν επηρεάζει την ισορροπία και την αρμονία στη ζωή.

<    >    ^