Ένα βιαστικό εγκώμιο βραδύτητος

Το καλοκαίρι και οι διακοπές, οι κάθε είδους διακοπές, αποτελούν μια θαυμάσια ευκαιρία για ανάγνωση. Όταν πλησιάζουν αυτές οι μέρες, πριν καλά-καλά βάλω στο σάκο τα ρούχα και τα παρελκυόμενα, κοιτάζω με αγωνία τη ομάδα των βιβλίων που έχω συγκεντρώσει για καλοκαιρινή μελέτη: πάντα είναι περισσότερα απ' όσα θα προλάβω να διαβάσω...

Μου αρέσει να διαβάζω αργά και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις να σημειώνω τα λόγια του έργου που μιλάνε στο θυμικό μου για μελλοντική υπενθύμιση, ενάντια στη φθορά του χρόνου που επαπειλεί όλη τη ανθρώπινη σοφία που βρήκε κάπου, κάποτε την ευκαιρία να διεισδύσει στην ψυχή μου.

Όμως, όσο περνούν οι μέρες και ο διατιθέμενος χρόνος πλησιάζει στο τέλος του, αυξάνεται σταδιακά ο ρυθμός μελέτης, σε βάρος ενίοτε και του ποιοτικού αναζωογονητικού αποτελέσματος της μελέτης ενός βιβλίου.

Σήμερα το πρωί διαπίστωσα ότι είχα μείνει πίσω στη μελέτη ενός βιβλίου, έπρεπε να αυξήσω τον ρυθμό μου. Κάποια στιγμή, το χέρι μου πήγε μηχανικά στο εξώφυλλο του βιβλίου που διάβαζα βιαστικά για να τελειώσω γρήγορα και να προχωρήσω, επίσης γρήγορα, στη μελέτη ενός άλλου βιβλίου:

"In praise of Slowness" (θα μπορούσε να αποδοθεί σαν "Εγκώμιο Βραδύτητας"). Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να αποδείξει ότι η Βραδύτητα μπορεί κάλλιστα να προσφέρει πολύ μεγαλύτερες υπηρεσίες στο σύγχρονο βιαστικό άνθρωπο, που διαβάζει στο παιδί του "one-minute bed-time stories" και ξοδεύει κατά μέσο όρο δύο φορές περισσότερο χρόνο ασχολούμενος με το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο απ' ότι με το παιδί του.

Τι ανακολουθία, Θεέ μου, τι πνευματική -και ηθική!- υποκρισία εκ μέρους μου! Βιάζομαι να τελειώσω το βιβλίο "In praise of Slowness"!

Δεν έχω, φαίνεται αρκετό χρόνο. Όπως όμως έλεγε η μητέρα του συγγραφέα αυτού του βιβλίου, When God made time, he had plenty of it...

<    >    ^