Ποιος αναπνέει τον αέρα μου;

Δεν μπορώ να τον βλέπω να ατενίζει προς τη μεριά μου με αυτό το άδειο βλέμμα. Σα δέσμη φωτός που αιωρείται γύρω μου, με εξετάζει αδιάφορα και μετά περνάει μέσα μου και χάνεται. Με εκνευρίζει αυτός ο άνθρωπος, πολύ θα ήθελα να του ρίξω μια δυνατή μπουνιά στα μούτρα για να του στραπατσάρω αυτό το ειρωνικό ύφος του. Ποιος νομίζει ότι είναι;

Ο «άλλος άνθρωπος» (*) με κοίταξε για μια τελευταία φορά, μάζεψε τα πράγματά του, με καληνύχτισε ψυχρά και έφυγε από το δωμάτιο.

(*) Όχι, δεν ήμουν εγώ αυτός που ένοιωθε ότι τον πνίγει το δίκιο του, κάποιος άλλος ήταν και αναφερόταν σ' εμένα. Είναι πολύ λυτρωτικό να συνειδητοποιείς (βίαια, συνήθως) ότι, ακόμα κι είσαι ένας πολύ καλός, συμπαθής και σεμνός άνθρωπος, μπορείς να δημιουργήσεις πολύ δυσάρεστα συναισθήματα σ' αυτούς που αναπνέουν τον αέρα σου!

<    >    ^