Έχασα πολύ χρόνο...

Έβλεπα τα νεύρα μου να σπάνε, μαύρους κύκλους να σχηματίζονται κάτω από τα μάτια μου και ρυτίδες στο πρόσωπό μου και στην ψυχή μου... προτιμώ να μη σκέφτομαι τι αντίκτυπο είχε στην ψυχή μου αυτή η ένταση!

Κι εκεί που νόμιζα ότι πλησιάζω τα όριά μου, εκεί που πίστευα ότι φθάνω στο τέλος του σκοτεινού διαδρόμου (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει), καταλάβαινα ότι στο τέλος αυτού του διαδρόμου ξεκινούσε ένας άλλος, που φαινόταν ακόμη πιο σκοτεινός...

Και μια παράξενη δύναμη ξυπνούσε μέσα μου, μια δύναμη που θα με κρατούσε όρθιο και στο νέο γύρο της φθοράς.

Σα χορδή από τόξο που τεντώνει όλο και περισσότερο: η πλήρης ελαστικότητα, η άρνηση του τόξου (ή μήπως του συστήματος;) να σπάσει, να μηδενίσει και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.

Αναρωτιέμαι...

Είναι δυνατόν το χαμόγελο στο βάθος της καρδιάς να σβήσει για πάντα;

Είναι εύκολο να απαντήσεις «όχι!» σε αυτήν την ερώτηση σε κάποιον τρίτο, αλλά όταν πρέπει να απαντήσεις στον εαυτό σου, το πράγμα αλλάζει.

Τι κι αν τόσες φορές μέχρι τώρα στη ζωή σου το χαμόγελο ξαναγύρισε; Πώς μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ότι αυτή η φορά, δε θα είναι εκείνη η μία φορά που το χαμόγελο θα δύσει οριστικά;

Απαντήσεις που δεν είμαι έτοιμος να δεχτώ

Κρατάω την αναπνοή μου και μπαίνω στο δωμάτιο. Όλοι στρέφουν τα βλέμματά τους επάνω μου, με κοιτάζουν εξεταστικά κι αρχίζουν να μιλούν σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Πιο δυνατά μιλάει ο τρομαγμένος, κι αυτός που ξέρει, ίσα που ακούγεται.

Κι εγώ που ζητάω απαντήσεις, τις εκβιάζω ακόμα κι αν δεν υπάρχουν. Κι αν δεν μου αρέσουν, θυμώνω και τα βάζω με τα χείλη που τις εκστόμισαν.

Γαμώτο!
Έχασα πολύ χρόνο...
Ν' αναρωτιέμαι...
Για απαντήσεις που δεν είμαι έτοιμος να δεχτώ

<    >    ^