Ανακυκλώνοντας τη μεταφυσική αγωνία ότι είμαι μόνος

Είμαστε παράξενα ζώα εμείς οι άνθρωποι. Από τη μια αποζητάμε τη μοναξιά και την απολαμβάνουμε κι από την άλλη έχουμε ανάγκη μιας συνεχούς υπενθύμισης ότι αυτό που απολαμβάνουμε δεν ισχύει.

Αυτήν την περίοδο είμαι μόνος στο σπίτι. Πολλές εκκρεμότητες, ανάγκη για συγκρότηση εν όψει της χειμερινής περιόδου... όλα αυτά τα τόσο βαρετά!

Και βέβαια, σαν παπαγάλος επαναλαμβάνω στον εαυτό μου αυτό που όλοι λένε από κεκτημένη ταχύτητα: πόσο ωραία είναι η πόλη όταν είναι έρημη. Ίσως αυτό δεν ισχύει σε άλλες περιοχές της Αθήνας, αλλά στο δικό μου το μέρος (τι σημασία έχει πoιo είναι;) ισχύει απόλυτα. Η περιοχή θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας: «ό,τι απέμεινε από την μεγαλούπολη μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα».

Κι έτσι τα βράδια μπορώ να απολαμβάνω στη βεράντα την απόλυτη ηρεμία και την περιποίηση των φυτών. Ο κινητήρας κάποιου περαστικού αυτοκινήτου που ο οδηγός του δεν μπορεί να πιστέψει την ευτυχία του που βρήκε έρημο αυτόν τον τόσο πολυσύχναστο δρόμο, δεν διασπά την ηρεμία μου, έχει ούτως ή άλλως καταγραφεί στη συνείδησή μου στην ίδια κατηγορία με τους ήχους από τα τζιτζίκια που έχουν ξεχαστεί και συνεχίζουν τη φλυαρία τους ακόμα κι αν νύχτωσε: κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί ηχητικό εφέ που δεν αποδεικνύει την ανθρώπινη ύπαρξη. Σα μαγνητοταινία που είναι προγραμματισμένη από μηχανές να ακούγεται εκείνη την ώρα. Και μέσα σ' αυτόν τον παράδεισο της ηρεμίας, καθώς απολαμβάνω τη μοναξιά μου και αισθάνομαι ότι ξεφορτώνομαι την αρνητική ενέργεια όλου του χειμώνα (παρακαλώ ο όρος «χειμώνας» να εκληφθεί αλληγορικά, δεν έχω τίποτα με την εποχή!), μια μεταφυσική αγωνία με κυριεύει και, όσο περνάει η ώρα, αρχίζει να κυλάει στο αίμα μου:

Πού είναι οι άλλοι άνθρωποι; Έχω λοιπόν μείνει μόνος στον κόσμο;

Και τη στιγμή που η απόλαυση της μοναξιάς αρχίζει να μετουσιώνεται σε αγωνία ότι έχω μείνει μόνος, νάσου εμφανίζεται ο γλυκός ήχος (που υπό άλλες συνθήκες ίσως θα ήταν ενοχλητικός) που μου στέλνει το μήνυμα ότι υπάρχουν κι άλλες ψυχές τριγύρω:

Ο ήχος από τα μπουκάλια που κάποιος φιλότιμος συμπολίτης με οικολογική συνείδηση ρίχνει στο δοχείο της ανακύκλωσης που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου!

Προσπαθώ να τον φανταστώ: είναι άραγε ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος που θέλει με αυτόν τον τρόπο να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του, μια συμβατική νοικοκυρά που εκτελεί βαριεστημένα το καθήκον της... ή μήπως είναι ένας υπέροχος συνάνθρωπος -κατά προτίμηση μια χυμώδης ύπαρξη με υπέροχες καμπύλες αλλά και έντονη προσωπικότητα- που προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου, καταλαγιάζοντας τις -υπερβολικές- αγωνίες μου ότι έμεινα μόνος;

Όπως και νάναι, ο ήχος από το γυαλί που σπάει για να ανακυκλωθεί και να επανέλθει σε μια άλλη μορφή (ενδιαφέρων συνειρμός αυτός!) ηχεί γλυκά στ' αυτιά μου.

Και μαζί με το γυαλί, ανακυκλώνεται και η μεταφυσική μου αγωνία: ώστε λοιπόν δεν είμαι μόνος, όχι ακόμα τουλάχιστον, μπορώ ακόμα να απολαύσω τη μοναξιά εκ του ασφαλούς.

<    >    ^