Εικόνες από αυτό το καλοκαίρι που θα κρατήσω

Προσοχή! Η καταγραφή των εικόνων που θα κρατήσω από αυτό το καλοκαίρι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί «ντε φάκτο» αναγνώριση εκ μέρους μου ότι το καλοκαίρι τελείωσε...

Όχι δηλαδή ότι το τέλος του καλοκαιριού με βυθίζει σε μελαγχολία: είναι κάτι αναπόφευκτο, γι αυτό κι εγώ «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος» παραδέχομαι αβίαστα το τέλος αυτής της εποχής... που ούτως ή άλλως δεν είναι η αγαπημένη μου!

Θέλω όμως, όσο αυτό είναι δυνατόν, να είναι ξεκάθαρο το τοπίο γύρω μου. Ίσως αυτό αποτελεί ξενέρωτο χαρακτηριστικό μου, αλλά θέλω οι κανόνες του παιχνιδιού (εποχές μέσα στην καρδιά μου, εν προκειμένω) να είναι ξεκάθαροι. Γι αυτό και οι ανακολουθίες από τα ειωθότα όσον αφορά στον τρόπο που «εισπράττουμε» τη λήξη μιας εποχής με βγάζουν από τα νερά μου. Δε θα ήθελα καθόλου το φθινόπωρο να έρθει με καλοκαιρινό καιρό, αν και κάποιες επιπλέον ανάσες καλοκαιριού είναι καλοδεχούμενες έως και τα τέλη του Οκτωβρίου.

Κι έτσι κινώ από τώρα τους εσωτερικούς μου μηχανισμούς για την αλλαγή της εποχής στην ζωή μου: o πρώτος μηχανισμός (υπάρχουν κι άλλοι μηχανισμοί αλλά θα τους κρατήσω για τον εαυτό μου!) είναι η καταγραφή των εικόνων από το καλοκαίρι που ετοιμάζεται με αξιοπρέπεια για την αποχώρησή του:

Η γεμάτη μεγαλοθυμία κίνηση του μεγάλου μου γιου Νίκου να πετάει πίσω στη θάλασσα κάθε λογής όστρακα που μου είχε ζητήσει να του μαζέψω που είχαν μέσα τους -ζωντανά, παρακαλώ!- τα «σαλιγκάρια της θάλασσας» με το επικό σχόλιο «σου χαρίζω την ζωή»!

Το φεγγάρι που στάθηκε αρκετά βράδια στο μπαλκόνι μου πιο κοντά παρά ποτέ, μεταφέροντάς μου με τηλεπάθεια το μήνυμα ότι αν κάποια στιγμή με άφηνε να το αγγίξω θα έπρεπε να σβήσει παντοτινά... η απειλή του έπιασε τόπο, κι έτσι το απολάμβανα από απόσταση.

Ένας δροσερός κήπος με θέα τη θάλασσα και μια μεγάλη παρέα γύρω από ένα τραπέζι που πέρασε εκείνο το βράδυ με διαλογική συζήτηση με θέμα το «καλό και το κακό». Τα μάτια είχαν αρχίσει να κλείνουν, αλλά τα στόματα (ή μήπως οι καρδιές;) αρνιούνταν να σταματήσουν. Σ' αυτές τις συζητήσεις, όταν ξεχνιέσαι και μιλάς «εκτός παρτιτούρας», λες και πράγματα που ήταν κρυμμένα βαθιά στην ψυχή σου και βρίσκουν την ευκαιρία να βγουν στο φως, εκπλήσσοντας τους συνομιλητές και, ενίοτε, και εσένα τον ίδιο: ώστε λοιπόν πίστευα ότι στο αέναο ταξίδι του σύμπαντος το ειδικό βάρος όλων των συμμετεχόντων είναι ακριβώς το ίδιο, ανεξάρτητα από τον ρόλο που διαδραματίζουν στην Ιστορία! Τι, δηλαδή, μεγάλοι εγκληματίες του κόσμου σαν τον Χίτλερ, αν αποψιλωθεί το έργο τους από ποσοτικά στοιχεία (π.χ. αριθμός θυμάτων, χρονική διάρκεια των επιπτώσεων των εγκλημάτων τους) έχουν τελικά την ίδια συμμετοχή στη μάχη του καλού με το κακό με οποιονδήποτε άλλον απλό άνθρωπο που η κακή του πλευρά επικράτησε της καλής του, που συνυπήρχε; Το ίδιο βράδυ, δήλωσα χωρίς -το τονίζω αυτό- σε καμία περίπτωση η ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μου να επηρεάζει τα λεγόμενά μου, ότι διατηρώ το δικαίωμα να διαφωνήσω τελικά με κάποιες από τις διαπιστώσεις μου!

Οι ώρες, οι μέρες -λιγότερες παρά ποτέ φέτος λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων- περνούν χωρίς να το καταλαβαίνω αφήνοντας πίσω τους αυτές τις εικόνες που, σα γομολάστιχα μαθητή δημοτικού, σβήνουν τα ορθινοσκαλίσματα (η αρνητική ενέργεια που έχω συλλέξει) πάνω στο τετράδιό του (η ζωή)...

<    >    ^