Μια σκοτεινή τελετή κι ένα φωτεινό τραπέζι

Τον αποχαιρετίσαμε μέσα σε ένα κλίμα οδύνης. Ήταν τόσο νέος, τόσο αγαπητός, με ψυχή άφθαρτη... το σώμα τον πρόδωσε.

Είναι παράξενο πως η φυγή ενός τέτοιου ανθρώπου λειτουργεί ενωτικά. Τα τείχη που μας χώριζαν σε κάστες γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι και οι ξένες γλώσσες γίνονται ξαφνικά κατανοητές από όλους.

Ίσως είχαμε όλοι ανάγκη την τελευταία κοπιαστική περίοδο στο νοσοκομείο. Για να συνειδητοποιήσουμε το μοιραίο επερχόμενο γεγονός, για να σκεφτούμε τα λάθη μας μέχρι εκείνη την ώρα, για να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα που θα ξημέρωνε χωρίς την παρουσία του αγαπημένου χαμένου.

Και μετά την σκοτεινή τελετή, ένα φωτεινό τραπέζι. Γύρω-γύρω, καθόμαστε όλοι με κατεβασμένα τα μάτια προς τη γη, σημειολογικά ίσως ή για να αποφύγουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου. Και μετά-τί παράξενο!- ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη ενός... κι άλλο ένα, κι άλλο! Και μετά, ένα γέλιο... είναι δυνατόν; Και σε λίγο, μια εύθυμη παρέα που αναπολεί υπέροχες στιγμές με τον αγαπημένο που δε θα έρθει πίσω. Κι απ' όλα αυτά, μένει μια ελπίδα ότι ο άνθρωπός μας είναι κάπου καλύτερα (ίσως γιατί όλοι ελπίζουμε να τύχουμε της ίδιας μεταχείρισης από τον Ουρανό) και από εκεί που είναι, χαίρεται που μας βλέπει να τον φέρνουμε στο μυαλό μας με χαμόγελα... ίσως είχε κουραστεί να μας βλέπει δακρυσμένους!

Τρίτη 10 Μαρτίου 2003

<    >    ^