Ένα μικρό μήνυμα από τον άλλον...

Πάει καιρός από τότε που κατέθεσα για τελευταία φορά ένα μικρό δοκίμιο στη δια-δικτυακή μου κατοικία. Μπορεί να έχουν περάσει μόνο δύο, τρεις εβδομάδες από τότε, αλλά εμένα μου φαίνεται σα να πέρασε μια ολόκληρη ζωή.

Και τώρα, δεν είμαι εγώ που γράφω, αλλά ο άλλος που φιλοξενώ μέσα μου.

Αυτός λοιπόν, χωρίς να παρασύρεται από μια αναίτια, ανόητη ευδαιμονία, βρίσκει ωστόσο το κουράγιο να παραβλέπει κάποιες δραματικές -σύμφωνα με τα αντικειμενικά κριτήρια της κοινωνίας- στιγμές και να βλέπει την ομορφιά της ζωής μέσα από μικρά, καθημερινά πράγματα. Τί θράσος!

Δεν τον καταλαβαίνω, στ' αλήθεια μου φαίνεται παράλογο αυτό που κάνει.

Κι αν κάποια στιγμή τον πιάσω να νοιώθει ευτυχία μέσα στον ωκεανό της ζωής, περνάω λίγες στιγμές μαζί του -από ευγένεια, όχι τίποτα περισσότερο- και μετά τον ανακαλώ στην τάξη ζητώντας του να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δυστυχίας που μας περιβάλλει.

Να, πριν από λίγο, ξέφυγε από την προσοχή μου κι έγραψε αυτό το σύντομο κείμενο...

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2003

<    >    ^