Κάτι μένει...

Τα χρόνια που περνάνε, τα βλέπουμε στις ρυτίδες των παιδικών φίλων και των συμφοιτητών.

Οι δικές μας ρυτίδες, λέμε με πολύ πειστικό τρόπο στον εαυτό μας, είναι αποτέλεσμα εμπειριών της ζωής που μας κάνουν γοητευτικούς (μόνο σ' εμάς τους ίδιους, άραγε;). Κάθε μία τους αντιπροσωπεύει μια μοναδική στιγμή που μας σημάδεψε ανεξίτηλα και ως τέτοιες, είναι πολύτιμες και, μοιραία, αποδεκτές.

Οι ρυτίδες των άλλων... Α, εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Αυτές, είναι μια μελαγχολική επιβεβαίωση ότι ο χρόνος περνάει.

Και η μεν επιβεβαίωση είναι μελαγχολική, το γεγονός όμως αυτό καθ' εαυτό, κάθε άλλο παρά μελαγχολικό είναι.

Μ' αρέσει που περνάει ο χρόνος, μ' αρέσει που μεγαλώνω. Που ό,τι περνάει δεν ξαναγυρνάει, γιατί αυτό το κάνει μοναδικό. Κι ακόμα, μ' αρέσει η μελαγχολία για το χρόνο που φεύγει.

Κι απ' όλα αυτά, κάτι μένει. Ο ήχος από το ρυάκι της ζωής που εξακολουθεί να κυλάει και θα κυλάει πάντα...

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2002

<    >    ^