Μελαγχολικός ναι, κλαψιάρης όχι

Το γνωρίζω καλά ότι τα κείμενά μου είναι διαποτισμένα από κάποια δόση μελαγχολίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι αυτό. Αλλά... μια στιγμή! 'Aλλο μελαγχολία, άλλο κατάθλιψη.

'Αλλο να βλέπει κανείς τη ζωή με μια μελαγχολική διάθεση για εκείνα που υπήρχαν κάποτε και χάθηκαν, κι άλλο να κλαψουρίζει για τ' άλλα που δεν υπήρξαν ποτέ (ακόμα κι αν ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι τα είχαμε στα χέρια μας).

Γιατί ορισμένοι θεωρούν την μελαγχολική διάθεση συνώνυμη του μελοδραματισμού;

Γιατί ένας άνθρωπος με μελαγχολική διάθεση να μη μπορεί συγχρόνως να έχει χιούμορ, "καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου" και, τελικά, να ζει μια υπέροχη ζωή, αφού μπορεί να αξιολογήσει καλύτερα την ομορφιά της, μέσα από τα πράγματα που τον μελαγχολούν;

Νομίζω ότι θα αρχίσω να διαχέω το σύνθημα σε διάφορους κύκλους ώστε να το διασπείρουν:

Μελαγχολικός ναι, κλαψιάρης όχι!

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2001

<    >    ^