Το πιο μεγάλο ταξίδι

Υπάρχουν ταξίδια υπερατλαντικά, εξωτικά, σε προορισμούς μυθικούς και απόμακρους. Ταξίδια που, κατά πάσα βεβαιότητα, δε θα πραγματοποιήσουμε ποτέ.

Αλλά το μεγάλο ταξίδι, που αποτελεί το ύψιστο χρέος μας όσο βρισκόμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, είναι το ταξίδι στην ψυχή μας. Μακρύτερο από οποιοδήποτε άλλο, αφού διαρκεί όσο κι η ζωή και δυσκολότερο από κάθε άλλη δοκιμασία αφού έχουμε έναν απαιτητικό συνοδοιπόρο που ξέρει τα πάντα για εμάς και δεν μπορούμε να του κρυφτούμε: τον εαυτό μας!

Και ορισμένοι από εμάς, αποφεύγουμε αυτό το ταξίδι, το αναβάλλουμε ολοένα, προτάσσουμε σημαντικές επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις και το αφήνουμε στην άκρη. Και φεύγουμε από τη ζωή κι ίσως αισθανόμαστε πλούσιοι από εμπειρίες και σίγουροι ότι εκεί που θα πάμε θα βρούμε όλες τις απαντήσεις, έτοιμες. Αλλά κι αν εκεί, στο τέλος, βασιλεύει το απόλυτο σκοτάδι και η σιωπή, τί λόγο θα είχε άραγε αυτό το τόσο επίπονο ταξίδι, αφού το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο; Και μ' αυτές τι σκέψεις, μεταφέρουμε σε άλλον (ή μήπως 'Αλλον;) την ευθύνη και καθησυχάζουμε τη συνείδηση μας.

Από όλα τα ταξίδια που έκανα στη ζωή μου -και έχω κάνει αρκετά- θεωρώ αυτό το ταξίδι το πιο σημαντικό. Και αν μια μέρα νιώσω ότι τελείωσε αυτό το ταξίδι, τότε, χωρίς αμφιβολία θα τελειώσει κι η ζωή μου.

Και σ' αυτό το ταξίδι, το τόσο μοναχικό ανάμεσα σε φωνές και χρώματα ζωής, δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχουν μόνο απόκρυφα μυστικά που βρίσκονται βαθιά μέσα μας και μας περιμένουν. Και με άλματα που πίστευα ότι δε μπορούσα ποτέ να κάνω, ξαναφέρνω στο μυαλό (και την καρδιά μου) γεγονότα που μ' έχουν σημαδέψει και δεν μπορούν πια να αλλάξουν, λάθη μεγάλα που δεν μπορούν να διορθωθούν και στιγμές υπέρτατης ευτυχίας που δε μπορούν να επαναληφθούν. Κι όσο προχωράω σ' αυτό το γοητευτικό και επικίνδυνο ταξίδι, όσο ψάχνω βαθύτερα, ακούω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει: «το χρειάζεσαι αυτό;». Και, στ' αλήθεια, δεν ξέρω τί να του απαντήσω.

Γι αυτό το ταξίδι δεν υπάρχουν «οδηγίες προς ναυτιλλόμενους» και πολλοί δε θα το ξεκινήσουν ποτέ. Άλλοι πάλι ίσως το αφήσουν στη μέση, μ' ένα χαμόγελο απορίας στο πρόσωπό τους. Και κανείς, κανείς ποτέ δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το αποτέλεσμα θα είναι ευχάριστο. Θα είναι όμως λυτρωτικό -νομίζω! Σαν ένα μεγάλο χρέος στον εαυτό μας, που του το πληρώνουμε.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2001

<    >    ^