Το κρυμμένο φεγγάρι
Δοκίμια-ωδές στη ζωή, καρποί της αέναης αναζήτησης του γλυκού μυστηρίου της μέσα από ένα επώδυνο, αλλά απολαυστικό ταξίδι.
 


Βήματα στο σκοτάδι

 
 

Κοιτάζω μερικές φορές τους τυφλούς στο δρόμο. Μου δημιουργούν πάντα ανάμικτα συναισθήματα. Πέρα από το προφανές, αυτό της συμπάθειας γι αυτούς τους ανθρώπους που, χωρίς να το επιλέξουν, ζουν τη ζωή τους στο σκοτάδι χωρίς να μπορούν να δουν το «γαλάζιο της θάλασσας και το χρυσό του ήλιου» όπως συνηθίζουμε να λέμε με μια τάση ποιητικής δραματοποίησης, αισθάνομαι μερικές φορές ότι δεν διαφέρουν στην ουσία πολύ από εμάς τους υπόλοιπους. Μόνο που αυτοί έχουν ένα μεγάλο κίνητρο που δεν έχουμε εμείς, ώστε να υποκαθιστούν την αίσθηση που τους λείπει με δημιουργήματα της φαντασίας και να αντικαθιστούν εικόνες που δεν βλέπουν με τα μάτια του προσώπου, με εικόνες -πιο ζωντανές ίσως!- από τα μάτια της ψυχής.

Ενώ εμείς οι υπόλοιποι, οι «τυχεροί», δεν χρειάζεται, δεν προλαβαίνουμε, δεν θέλουμε, δεν ξέρω τι, να χρησιμοποιήσουμε τις κρυμμένες δυνάμεις μας που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, για να διακρίνουμε τα μηνύματα και τις εικόνες των καιρών. Όλα αυτά εξάλλου, υπάρχουν έτοιμα για εμάς, συσκευασμένα σε πακέτα κάθε σχήματος, κάθε μεγέθους, κάθε χρώματος. Δεν χρειάζεται να μπαίνουμε στη διαδικασία της αναζήτησης, οι εικόνες είναι έτοιμες και τα βήματά μας προδιαγεγραμμένα για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη.

«Χθες είδα μια διαφήμιση
-δεν ξέρω τί πουλούσε-
μα πήγα και τ' αγόρασα,
ήταν εκπληκτικό!»

Σπουδαία λόγια από το Νίκο Δήμου. Αν μείνουμε σε ένα χαμόγελο αποδοχής και επιδοκιμασίας για τα λόγια αυτού του πνευματικού ανθρώπου, θα χάσουμε αυτό που κρύβεται μέσα τους. Γιατί αυτό που κρύβεται σ' αυτά τα λόγια, ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι κι εμείς είμαστε τυφλοί, ακόμα κι αν έχουμε ορθάνοιχτα τα μάτια μας. Απλά, ζούμε σε μια αυταπάτη. Δεν ξέρουμε τί θα φέρει το αύριο -ποιος ξέρει, άλλωστε;- αλλά, το χειρότερο, δεν βλέπουμε τί κρύβεται πίσω απ' αυτά που μας περιβάλλουν.

Και κάνουμε βήματα χαρούμενα και γεμάτα αυτοπεποίθηση, μέχρι που έρχονται στιγμές που καταλαβαίνουμε πόσο τυφλοί ήμασταν και τα βήματά μας, μέσα σ' ένα κόσμο γεμάτο λαμπιόνια, ήταν βήματα στο σκοτάδι.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2001

 
     

<    >    ^