Το κρυμμένο φεγγάρι
Δοκίμια-ωδές στη ζωή, καρποί της αέναης αναζήτησης του γλυκού μυστηρίου της μέσα από ένα επώδυνο, αλλά απολαυστικό ταξίδι.
 


Ο ήχος του σκοταδιού

 
 

Όταν σβήνει το φως στο τέλος της ημέρας, ξεκινάει το ταξίδι στο σκοτάδι. Σ' έναν κόσμο με άλλους κανόνες, με άλλα χρώματα, ακόμα και άλλους ήχους... ναι, το σκοτάδι έχει ήχο! Έναν μονότονο, διαπεραστικό ήχο που χρειάζεται προσπάθεια για να τον αφουγκραστείς. Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να διακρίνει αυτόν τον ήχο, μέσα στην οχλαγωγία της ζωής.

Όσες φορές κατάφερα να συντονιστώ, άκουσα μια απολαυστική μελωδία που με βοήθησε να καθαρίσω -πρόσκαιρα μόνο, δυστυχώς- το μυαλό και την καρδιά μου, χωρίς περισπασμούς από τα κάθε λογής φλας και εμβατήρια που με περιβάλλουν.

Αλλά χρειάζεται πολύ προσοχή, λίγα αυτιά είναι εξασκημένα... αν πεις σε κάποιον ότι θέλεις να ακούσεις τον ήχο του σκοταδιού θα σε πάρει για τρελό...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2001

 
     

<    >    ^