Μου λείπουν οι μυρωδιές από το παρελθόν

Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου τον εαυτό μου στις διάφορες φάσεις της ζωής του. Θέλω να δω πώς (ή και ποιος) ήμουν τότε και πώς είμαι τώρα κι αν, σε τελική ανάλυση, αυτό που είμαι σήμερα έχει επηρεαστεί από αυτό που ήμουν τότε. Ανακαλώ λοιπόν σταδιακά κομμάτια της ζωής μου από κάθε περίοδο, ταξινομώντας σε βασικές κατηγορίες: πώς αντιμετώπιζα το θέμα της γυναικείας παρουσίας, το θέμα της οικογένειας, της καριέρας μου, τους φίλους μου, την ροκ μουσική, τη σχέση μου με το ποτό, τέτοια. Ένα είδος τυφλοσούρτη, που με βοηθάει να διακρίνω κάπως καθαρότερα τη γενικότερη στάση της ζωής μου σε κάθε περίοδο.

Υπάρχουν λοιπόν σ' αυτά τα νοητικά ταξίδια πίσω στο χρόνο μου, ορισμένες περίοδοι της ζωής μου για τις οποίες δεν έχω καθαρή εικόνα. Είτε επειδή κολυμπούσα σ' έναν ωκεανό ευτυχίας (αληθινής ή επίπλαστης, δεν έχει σημασία) και δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να αναλύσω τους λόγους της ευτυχίας μου) ή γιατί απειλητικά μαύρα σύννεφα είχαν προβάλει και προτίμησα να σβήσω τις μνήμες από εκείνη την περίοδο.

Κατά σύμπτωση (είναι άραγε σύμπτωση;), το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σήμερα οι εποχές για τις οποίες παρουσιάζω κενά μνήμης. Τότε που θεωρούσα δεδομένα και ίσως βαρετά πρόσωπα και πράγματα, και δεν έκρινα σκόπιμο να τα αποθηκεύσω στη μνήμη μου. Και σήμερα, αναζητώ απεγνωσμένα αυτές τις μνήμες αλλά, κατά βάθος το ξέρω καλά, δε θα βρω ποτέ, ακόμα κι αν ανατρέξω σε βοήθεια τρίτων, που ήταν ίσως παρατηρητές στη ζωή μου τότε.

Και είναι παράξενο, ότι μέσα από τις πιο αντιφατικές αντιδράσεις μου που έχω αποθηκεύσει -έστω και αποσπασματικά- στην καρδιά και το μυαλό μου, από περιστατικά σε τόπους μακρινούς και συνθήκες εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές, βλέπω να σχηματίζεται ο σημερινός μου εαυτός. Σα να κοιτάζω το πρόσωπό μου σε μια λίμνη, που σχηματίζεται για λίγο και μετά, μια πέτρα στο νερό τα ταράζει όλα και η εικόνα μου χάνεται. Και λεω, δεν πειράζει, για να μην έχω μνήμες από κάποιες περιόδους, αυτές δεν θα είχαν τίποτα το ιδιαίτερο. Και μένω με τις στιγμές που έχω καταγράψει και αρκούμαι σ' αυτές -προσωρινά όμως.

Και μετά, με πιάνει αγωνία για όλες τις χαμένες περιόδους, τις χαμένες μου στιγμές, τις σβησμένες αναμνήσεις. Σαν κασέτες όπου έχουν ξαναγραφεί πάνω τους τραγούδια, πολλές φορές, ξανά και ξανά. Και τελικά, μένει ένα κομμάτι μαγνητική ταινία φαγωμένο και ζαλισμένο, που δεν μπορεί να μου προσφέρει τίποτα. Και αναζητώ πειστήρια του παρελθόντος (μην πάει το μυαλό σας σε βαρύγδουπες αποδείξεις, ένα απλό σημείωμα σε κάποιον συμφοιτητή θα μου ήταν υπεραρκετό) και προσπαθώ να αναπαράξω την ατμόσφαιρα της εποχής, ντύνοντάς την με αγαπημένους ήχους -έχω συνειδητοποιήσει ότι η μουσική με βοηθάει πάντα στην αναπαραγωγή στιγμών του παρελθόντος, με κάνει να αισθάνομαι όπως και τότε...

Ίσως φανεί παράξενο, αλλά με τη μουσική και μικρά πειστήρια της κάθε εποχής αισθάνομαι ότι μπορώ να επαναφέρω στη μνήμη μου τα βασικά χρώματα που έντυναν κάθε μου περίοδο. Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας των παιδικών μου χρόνων, το χρυσό του ήλιου των νεανικών, το κόκκινο της κυλόττας από τα χρόνια των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, τις φλου αποχρώσεις των σκοτεινότερων χρωμάτων στα χρόνια της ροκ επανάστασής μου, το χακί των στρατιωτικών μου χρόνων. Και μετά, το νησιώτικο άσπρο όταν η επαγγελματική μου ζωή άρχισε να μπαίνει σε μια τάξη και η προσωπική μου ζωή να γίνεται «καθώς πρέπει».

Με τα χρώματα, τους ήχους και τα άλλα ενθύμια, τρυφερά απομεινάρια μιας καθημερινότητας που είναι ήδη παρελθόν, μπορώ να συνθέσω την εικόνα μου. Και για τις σκοτεινές περιόδους, συμπληρώνω κάποια κενά με την φαντασία μου κι αφήνω κάποια άλλα, που ανανεώνουν και επιτείνουν το ενδιαφέρον μου γι αυτές. Αλλά κάτι μου λείπει, απ' όλες αυτές τις αναμνήσεις, απ' όλα αυτά τα κομματάκια της ψυχής μου που συνθέτω σαν παζλ.

Οι μυρωδιές, μου λείπουν οι μυρωδιές της ζωής!

Και η έλλειψή τους, η μη δυνατότητα επαναφοράς τους, έστω και τεχνηέντως, κάνει τις αναμνήσεις μου άοσμες. Τρυφερές, γλυκές, χρωματιστές, αλλά άοσμες...

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2001

<    >    ^