Η υπόσχεση του John Yokohama

Ίσως με είχε επηρεάσει το γεγονός οτι βρισκόμουν στη δεύτερη εβδομάδα του έγγαμου βίου μου και μάλιστα στο μήνα του μέλιτος. Ίσως πάλι που ήμασταν καθ' οδόν προς έναν από τους προορισμούς που αποτελούσαν ένα παιδικό όνειρό μου. Ίσως ακόμα επειδή έχω συχνά την τάση όταν βλέπω ένα πρόσωπο που μου «μιλάει», να πλάθω με την αχαλίνωτη φαντασία μου σενάρια με πρωταγωνιστή τον κάτοχο του προσώπου. Ίσως λίγο απ' όλα αυτά. Η ιστορία που ακολουθεί πάντως, μπορεί να έχει χρωματιστεί με τα φίλτρα που ανέφερα, αλλά είναι αληθινή.

Εκείνη τη μέρα πάντως, στις 25 Νοεμβρίου του 1994, βρισκόμασταν με τη Ντόρα, τη γυναίκα μου, λιγότερο από δυο εβδομάδες μετά το γάμο μας, σε ένα μικρό λεωφορείο με προορισμό τα Universal Studios του Los Angeles. Δίπλα μας βρισκόταν ένας ηλικιωμένος κύριος Ιαπωνικής καταγωγής, που με απόλυτη πειθαρχία περίμενε να φθάσουμε. Αναρωτιόμουν τί ενδιαφέρον θα έβρισκε ένας ηλικιωμένος Ιάπωνας στα Universal Studios, αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Κοιτάζοντας όμως τριγύρω, κατάλαβα ότι όλοι οι επιβάτες του λεωφορείου ήταν με τις παρέες τους και συζητούσαν με ενθουσιασμό για αυτά που θα έβλεπαν στα Universal Studios, ενώ αυτός ο κύριος έμενε καρφωμένος στη θέση του με τα μάτια χαμηλωμένα.

Μετά από μια σύντομη συνεννόηση με τη Ντόρα τον καλέσαμε, αν δεν είχε κάποιον να τον περιμένει, να περιηγηθεί μαζί μας στα διάφορα «περίπτερα» των studios. Δέχτηκε με μεγάλη χαρά, το θεώρησε «τιμή του που δύο εκπρόσωποι μιας τόσο ιστορικής χώρας σαν την Ελλάδα του πρότειναν να τους συνοδέψει».

Λεγόταν John Yokohama, ήταν 78 ετών και πρώην-καθηγητής στο Seattle University. Όπως μας είπε, είχε έρθει μόνος στα Universal Studios σαν ένα είδος «προσκυνήματος», γιατί αυτό το ταξίδι (από το Seattle μέχρι το Los Angeles είναι ένα μικρό ταξίδι) ήταν κάτι που είχε υποσχεθεί στην γυναίκα του. Μια υπόσχεση πολλών χρόνων, που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει αφού λίγους μήνες πριν η γυναίκα του είχε πεθάνει.

Μόλις φτάσαμε, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας σ' έναν ρυθμό χαμηλότερο, αφού ο John περπατούσε αργά. Μετά από περίπου μια ώρα, ο John προσφέρθηκε να μας κεράσει αναψυκτικό. Εγώ διάλεξα -ασφαλώς!- margarita και ο John είπε ότι ήταν μια θαυμάσια ιδέα, αφού είχε τριάντα χρόνια να πιει αυτό το ποτό! Ήπια το ποτό μου γρήγορα αφού ήθελα να ξεχυθώ το συντομότερο δυνατόν και στα άλλα «κέντρα δράσης» των studios. Λίγο πριν σηκωθούμε για να συνεχίσουμε, γυρίσαμε προς την μεριά του John: είχε ασπρίσει και έδειχνε ζαλισμένος. «Αφήστε με εδώ» μας είπε «και ελάτε να με πάρετε φεύγοντας». Τον ρωτήσαμε αν υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι αυτόν, αλλά ο John έδειχνε σίγουρος. Τον αφήσαμε λοιπόν στη μέση του πάρκου ώστε να μπορούμε να τον εποπτεύουμε βγαίνοντας από κάθε δραστηριότητα και πριν μπούμε στην επόμενη.

«Τον σκότωσες τον άνθρωπο» μου έλεγε η Ντόρα, «τί ιδέα ήταν αυτή να πιείτε margarita;».

Ο John πέρασε την υπόλοιπη μέρα του σ' ένα παγκάκι στη μέση του πάρκου. Κάθε τόσο περνούσαμε για να βεβαιωθούμε ότι ήταν εντάξει. Μας χαμογελούσε, σήκωνε το χέρι του για να μας δείξει ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και χαμήλωνε το βλέμμα του.

Το απόγευμα, όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, ο John μπήκε στο λεωφορείο μαζί μας και όταν τον αφήναμε στο ξενοδοχείο του μας είπε συγκινημένος ότι «πέρασαν υπέροχα και θα την θυμούνται πάντα εκείνη τη μέρα».

Το ίδιο βράδυ, πήραμε τηλέφωνο στο ξενοδοχείο του να βεβαιωθούμε ότι ήταν εντάξει... ο John Yokohama είχε φύγει πριν από λίγο!

Ολοκληρώσαμε τα ταξίδια μας και, μαζί μ' αυτά, το μήνα του μέλιτος. Κάθε τόσο, ερχόταν στα μάτια μας η εικόνα του John Yokohama. Του είχαμε δώσε την διεύθυνσή μας. Θα μας έγραφε άραγε;

Είχαν περάσει τρεις μήνες από την επιστροφή μας στην Αθήνα όταν λάβαμε μια επιστολή από τον John. Μια τρισέλιδη επιστολή, πολύ πυκνογραμμένη, από την άκρη αριστερά πάνω-πάνω μέχρι την άκρη δεξιά κάτω-κάτω, σα να μην ήθελε να αφήσει ανεκμετάλλευτη ούτε μια σπιθαμή του χαρτιού. Μας έγραφε ότι η γυναίκα του κι ο ίδιος μας ευχαριστούσαν πολύ που τους βοηθήσαμε να κάνουμε το όνειρό τους πραγματικότητα...

Στείλαμε 2-3 επιστολές στον John. Για μας εξάλλου, ήταν μια ζωντανή ανάμνηση ενός υπέροχου ταξιδιού, με μια υπέροχη αφορμή. Ο John δεν μας ξαναέγραψε. Ίσως αφού πια είχε εκπληρώσει την υπόσχεσή του, πήγε να συναντήσει την γυναίκα του.

Από τότε -έχουν περάσει επτά χρόνια- έχω κάνει πολλές φορές άνω-κάτω το σπίτι για να βρω το γράμμα του John. Έχω βρει τα πιο απίστευτα πράγματα από εκείνο το ταξίδι, αλλά το γράμμα του John, πουθενά. Είμαι όμως σίγουρος ότι κάπου είναι φυλαγμένο, πιθανότατα μπροστά στα μάτια μου και κάποια στιγμή θα το βρω.

Η Ντόρα, που φροντίζει να με προσγειώνει κάθε φορά που προσθέτω το στοιχείο της μεταφυσικής σε ιστορίες που έχουμε ζήσει, όταν της λεω οτι εκείνη τη μέρα ήταν μαζί μας και η γυναίκα του John και μας ζήτησε να τον αφήσουμε μόνο του, όχι επειδή τον πείραξε η margarita αλλά επειδή ήθελε να μείνει μόνος μαζί της σ' εκείνο το παγκάκι στα Universal Studios, μου λεει «Ναι, ναι, θυμάμαι, περάσαμε πολύ όμορφα στο μήνα του μέλιτος».

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2001

<    >    ^