Το κουτί των παιδιών - 3

Οι γονείς του Ρόμπερτ είχαν ζητήσει από τον Δρα Γουάλας τον εξετάσει τον γιο τους γιατί τον τελευταίο καιρό το παιδί φερόταν πολύ παράξενα: κοιτούσε το φαγητό στο τραπέζι με μάτια γεμάτο θαυμασμό και δίσταζε να το αγγίξει. Και μετά, μόλις έβαζε την πρώτη μπουκιά στο στόμα του, άρχιζε να τρώει με μια απίστευτη βουλιμία, σα να ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τόσο πολύ φαγητό στη ζωή του.

Και δεν ήταν μόνο αυτό, η συμπεριφορά του είχε αρχίσει να γίνεται αλλόκοτη: το αγόρι κοίταζε με ένα τρομαγμένο ύφος τριγύρω του και κάθε τόσο ψιθύριζε λέξεις σε μια άγνωστη γλώσσα, υψώνοντας τα χέρια του στον αέρα, σα να συμμετείχε σε ένα άγνωστο τελετουργικό.

Οι γονείς του, που στην αρχή αντιμετώπιζαν το θέμα σαν μια σειρά από χαριτωμένα περιστατικά που οφείλονταν σε κάποιο πρόγραμμα που ίσως είχε δει ο Ρόμπερτ στην τηλεόραση, είχαν αρχίσει πλέον αρχίσει να ανησυχούν. Το ενδεχόμενο να επισκεφτούν κάποιον γιατρό (παιδοψυχίατρο, τους είχαν πει ότι χρειαζόταν) για να εξετάσει το παιδί τους, ήταν προ των πυλών. Παρ' όλα αυτά, επειδή κάτι τέτοιο πλήγωνε τον εγωισμό τους αφού ουσιαστικά τους κατέτασσε στους γονείς προβληματικών παιδιών, το ανέβαλαν όσο μπορούσαν. Η σταγόνα όμως που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν δέχτηκαν στο σπίτι τους την επίσκεψη ενός φιλικού ζευγαριού και ο επισκέπτης, κύριος Τζόνσον, ρώτησε τον νεαρό γιο τους πώς τον έλεγαν:

Μουνκαΐλου, απάντησε ο Ρόμπερτ με φυσικότητα στον εμβρόντητο κύριο Τζόνσον.

Αυτό το παιδί πρέπει να πάει αμέσως σε γιατρό, είπε ο πατέρας του Ρόμπερτ. Δεν είναι καθόλου καλά.

<    >    ^