Το κουτί των παιδιών - 2

- Πέρασε αγόρι μου και κάθισε -ναι εκεί, ή όπου αλλού σε βολεύει.

Το κατάξανθο αγόρι προχώρησε διστακτικά προς την πολυθρόνα. Ήταν τεράστια γι αυτόν, θα χανόταν μέσα της. Κοίταξε προς μια μικρή καρέκλα που βρισκόταν σε μια γωνία και έριξε στον γιατρό ένα βλέμμα, σα να τον ρωτά «μπορώ να καθίσω εκεί;»

- Όπου θέλεις, ναι, κι εκεί μπορείς να καθίσεις.

Το αγόρι σκαρφάλωσε στην καρέκλα και έμεινε σιωπηλό στη θέση του. Έριξε μια κλεφτή ματιά γύρω του, μετά κάρφωσε το βλέμμα του στο πάτωμα και δεν έλεγε να το μετακινήσει.

- Λοιπόν τώρα που βολεύτηκες, θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο. Μόνοι μας ήμαστε, κανείς δεν μας ακούει, οπότε μπορούμε να τα πούμε με την ησυχία μας. Καταρχήν προτείνω να γνωριστούμε, συμφωνείς; Εμένα λοιπόν, με λένε Δόκτορα Πίτερ Γουάλας, αλλά εσύ μπορείς να με φωνάζεις Πίτερ. Εσένα πώς σε λένε;

Το αγόρι σήκωσε για πρώτη φορά το βλέμμα του και κοίταξε τον γιατρό στα μάτια:

- Μουνκαΐλου. Μουνκαΐλου Γιαχάγια.

<    >    ^