^...... 30/7 ^...... 31/7 ^...... 1/8 ^...... 2/8 ^...... 3/8 ^...... 4/8 ^......

Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Διαπιστώνω -για πρώτη φορά;- ότι «στιγμές βραδιών του καλοκαιριού» μπορούν κάλλιστα να καταγραφούν και πρωινές ώρες. Αρκεί να υπάρχει σχετική απομόνωση και νυχτερινή -όχι σκοτεινή!- διάθεση. Αλλά εδώ πάνω στην Αγία Τριάδα του Άνω Βόλου, στους πρόποδες του Πηλίου, βασιλεύει η απόλυτη ησυχία, είτε το πρωί ή το βράδυ.

Ο ξύλινος φράχτης με προστατεύει από μια κρημνώδη πλευρά του οικοπέδου, αλλά συγχρόνως με περιχαρακώνει σε μια ατέλειωτη ελευθερία, με οριοθετεί σε έναν γεωγραφικό τόπο του κόσμου που μου έχει παραχωρηθεί για ένα διάστημα και του νου που είναι παντοτινά δικός μου.

Εντάξει λοιπόν, δεν είναι ανάγκη να είναι νύχτα. Μήπως όμως ούτε είναι ανάγκη να είναι και καλοκαίρι; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση έχω φυλακίσει αυτά τα κείμενα σε μια σημειολογία που δεν τους αρμόζει και σε έναν τίτλο που τα πνίγει («έξι βράδια του καλοκαιριού»).

Πάντα πίστευα ότι η έννοια της «απόδρασης από την καθημερινότητα» περιέγραφε μια ιερή ανάγκη του ανθρώπου (όχι μόνο του σύγχρονου, και οι Αρχαίοι Έλληνες πήγαιναν διακοπές!) που έχει (κακο)πέσει στα χέρια τουριστικών πρακτόρων που θέλουν να διαφημίσουν τους εξωτικούς και μη προορισμούς τους. Κάθε τόπος και κάθε στιγμή που μπορεί η ψυχή του ανθρώπου να μείνει ακίνητη και μακριά από την φθορά του χρόνου χωρίς να αισθάνεται τύψεις γι αυτό, αποτελεί «διακοπή».

Κάθε τέτοια στιγμή μπορώ άφοβα να καταγράφω τα «βράδια του καλοκαιριού» μου, απλώς προσθέτω ένα ερωτηματικό στη λέξη «βράδια»...