Δωδέκατο Σημάδι:
Ένας τοίχος από αίμα στον ουρανό

• Τζων, Άλμπερτ εδώ. Σου αφήνω μήνυμα και δε σε παίρνω στο κινητό, μάλλον γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι αυτό που κάνω και προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. Δηλαδή, είμαι σίγουρος, αλλά θα χρειαστεί να τα πούμε από κοντά, θα πρέπει να σου εξηγήσω. Είναι ένας παράξενος ασθενής μου και θα ήθελα, θα έπρεπε δηλαδή...

Ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του για να αφήσει το μήνυμα τελείωσε.

Προσπάθησε να θυμηθεί τί είχε πει στο μήνυμά του. Λόγια πεταμένα στο πάτωμα, έτσι έλεγε καμιά φορά γι αυτά που άκουγε από τους ασθενείς του. Ασφαλώς ο Τζων δε θα μπορούσε να βγάλει άκρη από το μήνυμά του. Δεν ήθελε να τον πάρει στο γραφείο του στην Μητροπολιτική Αστυνομία, τα τηλέφωνα σίγουρα παρακολουθούνταν κι ένα τέτοιο μήνυμα μπορεί να έβαζε το φίλο του σε μπελάδες.

Ήξερε πολλά χρόνια τον Τζων, είχαν μεγαλώσει μαζί και είχε άνεση μαζί του. Εξάλλου δεν επρόκειτο για τίποτα σπουδαίο, το μόνο που ήθελε ήταν να μάθει κάποιες πληροφορίες για τον μυστηριώδη ασθενή του. Ο Τζων θα μπορούσε να πάρει στοιχεία από τα αρχεία της υπηρεσίας του...

Δεν υπήρχε λόγος να τον ξαναπάρει. Ο Τζων θα καταλάβαινε ασφαλώς από το μήνυμά του ότι ο φίλος του είχε ανάγκη από τις υπηρεσίες του.

Ο κόσμος τριγύρω είχε τρελαθεί. Καθόλου κακό αυτό για έναν ψυχολόγο, θα μπορούσε να πει κανείς. Αλλά ο Άλμπερτ είχε άλλη γνώμη: αναζητούσε στις μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας τις βασικές αρχές της ανθρώπινης φύσης, που ήταν πάντα οι ίδιες, ακόμα κι αν άλλαζαν τα χρώματα, οι ηλικίες και τα επαγγέλματα των επισκεπτών του. Επισκέπτες τους έλεγε, ο όρος «ασθενής» δεν του ταίριαζε καθόλου.

Αλλά αυτός ο επισκέπτης, ο Ελ, φαινόταν να αποκλίνει από τις βασικές αρχές της ανθρώπινης φύσης όπως τουλάχιστον τις είχε στο μυαλό του, ο Άλμπερτ δε μπορούσε να τον εντάξει σε κάποια από τις κατηγορίες που ήξερε καλά.

Ο Τζων θα μπορούσε να του δώσει κάποιες πληροφορίες...