Δωδέκατο Σημάδι:
Ένας τοίχος από αίμα στον ουρανό

Ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό του. Τον καταλάβαινε ο γιατρός άραγε ή τον θεωρούσε τρελό, έναν από τους πολλούς που είχε κάθε μέρα στο ιατρείο του; Όχι ότι τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η γνώμη του γιατρού, δεν περίμενε αυτός να του δώσει την εξήγηση. Ο ίδιος του ο εαυτός θα του έδινε το λύση, αλλά ίσως χρειαζόταν κάποια κίνητρα κι η παρακολούθηση από έναν ψυχολόγο ήταν ένα απ' αυτά. Ένας νεαρός, φιλόδοξος ψυχολόγος, χωρίς περγαμηνές, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να τον πιέσει για να μάθει την αλήθεια. Αλλά, παράξενο, όταν καθόταν στον καναπέ του ιατρείου, οι εικόνες που στροβίλιζαν στο μυαλό του, λες και έμπαιναν σε μια τάξη και μπορούσε να τις διηγηθεί. Αυτό ήθελε, να βάλει σε μια τάξη τις εικόνες, να αποκρυπτογραφήσει τα μηνύματα που του έρχονταν από τον ουρανό.

Στην αρχή, όταν ανασήκωνε απότομα το βλέμμα και κοίταζε τον γιατρό στα μάτια, έβλεπε ένα ύφος «επιστημονικής συμπάθειας προς τον ασθενή». Οι ιστορίες του ίσως είχαν εξάψει το ενδιαφέρον του νεαρού γιατρού που φαινόταν να τον παρακολουθεί με ενδιαφέρον. Δεν πίστευε πάντως τις ιστορίες του, ήταν σίγουρος γι αυτό.

Τον τελευταίο όμως καιρό, τα μάτια του γιατρού έκρυβαν κάτι διαφορετικό.

Τρόμος, αυτό ήταν. Ο γιατρός τον άκουγε με τρόμο να διηγείται τις ιστορίες του. Ίσως ήταν πολύ πειστικός στις διηγήσεις του, αλλά πώς να μην είναι; Δεν ήταν φαντασιώσεις, ήταν αληθινά κύματα αυτά που τον περιτριγύριζαν, κύματα από ζεστό αίμα...