Περιμένοντας να συμπληρωθεί ο πίνακας

Αυτό το πράγμα μου έκανε εντύπωση από τότε που άρχισα να παρακολουθώ (έστω και μέσα από από ένα -αθώο;- παιδικό βλέμμα) τα όσα με περιέβαλαν. Έβλεπα εικόνες να στροβιλίζονται γύρω μου και προσπαθούσα με τη δύναμη της παιδικής μου φαντασίας να τις σχηματοποιήσω σε λέξεις και ζωγραφιές. Κατά έναν παράξενο τρόπο, αυτό που προέκυπτε σα σύνολο της αποτύπωσής τους, πάντα υπερέβαλε αυτό που νόμιζα οτι περιέγραφα: κάτι πιο ευρύ σχηματιζόταν αβίαστα μπροστά στα μάτια μου.

Όσο μεγάλωνα, προσπαθούσα, αν κάποιος σταματούσε ξαφνικά το χρόνο και τον γύριζε πίσω σαν ταινία σε μουβιόλα παλαιάς κινηματογραφικής μηχανής, να είμαι σε θέση να συνδέσω όσο καλύτερα ήταν δυνατόν τα όσα είχα πει, γράψει ή ζωγραφίσει με αυτό που είχα στο μυαλό μου να περιγράψω. Το κατάφερνα αυτό, έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Κι αν καμμιά φορά το αποτέλεσμα είχε αποκλίσεις, αυτές μπορούσαν να αποδοθούν σε μια ελαφρά καλλιτεχνική διάθεση, σ' αυτό τέλος πάντων που μου απέδιδε ο καθηγητής μου από το Λύκειο: καλπάζουσα εικοναπλασία του περίγυρου!

Κι έτσι πορεύτηκα για πολλά χρόνια, μέχρι που άρχισα να συνειδητοποιώ τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Για να είμαι ειλικρινής, αφορμή για την οριστική εσωτερική λύτρωση μου έδωσαν τα λόγια του Σεβ. Νικολάου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, σε μια συνέντευξή του, όπου δήλωσε ότι στον Αναστάσιμο Ύμνο "Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος", έναν ύμνο δέκα τεσσάρων λέξεων που αποπνέει την υπέρτατη ελπίδα για τους ανθρώπους, χρησιμοποιούνται τέσσερις λέξεις άμεσα συνυφασμένες με τον θάνατο (νεκρών, θανάτω, θάνατον, μνήμασιν). Κι όμως, τα νοήματα του αποτελέσματος, υπερβαίνουν τις επί μέρους λέξεις που το συνθέτουν και απογειώνονται. Κι έτσι, αν κάποιος δεν εστιάσει την προσοχή του στο δέντρο αλλά επιτρέψει στον εαυτό του να αντικρύσει ολόκληρο τον πίνακα (της ζωής;), μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να είναι συγκλονιστικά διαφορετικό από την μεμψίμοιρη και στενάχωρη απογραφή αρνητικών στιγμών και σημαδιών.

Κι όταν ένα αόρατο χέρι βάλλει δίπλα-δίπλα όλες αυτές τις στιγμές και τα σημάδια (θέλει και ταλέντο αυτή η σύνθεση, βέβαια), αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια της ψυχής μπορεί να είναι ένας συναρπαστικός, υπέροχος πίνακας που σε καλεί να αντιμετωπίσεις την ζωή απαλλαγμένος από στερεότυπα και χρόνους άχρωμους που ισοπεδώνουν το γλυκό μυστήριό της.

Τώρα πια, «βρεγμένος από ζωή» (*) για τα καλά μπορώ να έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη και δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, ούτε κάνω αφορισμούς. Περιμένω να συμπληρωθεί ο πίνακας...

(*) «Βρεγμένος από ζωή»: αυτός που βγαίνει από μια γοητευτική παραλία μετά από μια απολαυστική βουτιά στα δροσερά νερά του κόσμου. Αλλά και αυτός (ο ίδιος;) που το άνοιγμα των κρουνών του ουρανού τον βρήκε ασκεπή, απροστάτευτο και στέκεται μουσκεμένος και αμήχανος στη μέση του δρόμου την ώρα που τα διερχόμενα αυτοκίνητα ολοκληρώνουν την ιεροτελεστία με απόνερα...

<    >    ^