Το τελευταίο τρένο για τη Σαντορίνη

Δε μοιάζει με σταθμό αυτό το μέρος όπου περιμένω το τελευταίο τρένο για τη Σαντορίνη. Αλλά ακόμα κι έτσι, είναι ένα πανέμορφο μέρος για να περιμένει κάποιος ένα τόσο ξεχωριστό τρένο που θα τον μεταφέρει σ' έναν προορισμό εκτός χρόνου και μακριά από τις συνήθεις συντεταγμένες που ορίζουν τον τόπο.

Στην προκειμένη περίπτωση η αναμονή μέχρι την αναχώρηση του τρένου έχει ιδιαίτερη αξία. Κι αυτό το ελαφρύ τρεμούλιασμα στα χείλη όλων των επιβατών που βρίσκονται στον ίδιο χώρο είναι ο σιωπηλός κώδικας αναγνώρισης που φέρνει η αβεβαιότητα μήπως συμβεί κάτι έκτακτο κι αναβληθεί το δρομολόγιο.

Κι όσο περιμένω το τελευταίο τρένο για τη Σαντορίνη, πίσω από την επιφανειακή δυσφορία μου, απόρροια μιας πιθανής καθυστέρησης που θα με κάνει να αισθανθώ αιωρούμενος, ρουφάω κάθε στιγμή παρατηρώντας τους άλλους επιβάτες του τρένου.

Από τα μεγάφωνα του σταθμού ακούγεται το Red Sky at Night από τον καινούργιο δίσκο (τον πρώτο μετά από 22 χρόνια!) του David Gilmour, του κιθαρίστα των Pink Floyd. Ποτέ, τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν ήχησε στ' αυτιά κάτι τόσο κοντά στο Wish you were Here που άκουγα τότε, όταν πρωτοπήγαινα στη Σαντορίνη. Τόσο μακριά, τόσο κοντά.

Στιγμές στον χρόνο σα μικρές χρυσές μπάλες σε ένα αόρατο δίσκο σερβιρίσματος της ζωής. Και κατά την διάρκεια της τελετουργίας της μεταφοράς αυτού του δίσκου από το ένα σημείο του τίποτα στο άλλο, λες και κάποιο αόρατο πόδι έβαλε τρικλοποδιά στον μεταφορέα του και χύθηκαν όλες οι χρυσές μπάλες και κύλησαν στη γη, κι όταν τις μάζεψα και τις ξανασυγκέντρωσα, η διάταξή τους είχε αλλάξει. Και να, αυτές οι δύο μπάλλες που απέχουν τριάντα χρόνια η μία από την άλλη βρίσκονται τώρα δίπλα-δίπλα, τόσο αρμονικά.

Ακούω θόρυβο: πλησιάζει το τελευταίο τρένο για τη Σαντορίνη... ή μήπως κάνω λάθος;

<    >    ^