Είμαι σε καλό δρόμο

Είμαι σε καλό δρόμο. Έβγαλα οριστικά την μάσκα με το ζωγραφισμένο χαμόγελο που κρύβει τα δάκρυα και τις χαρακιές.

Αποτίναξα οριστικά από το σώμα μου τα απαστράπτοντα χρυσοποίκιλτα κουμπιά που λες και είχαν ενσωματωθεί στο δέρμα μου. Ουφ, ευτυχώς, όταν ξεπέρασα το σοκ της απώλειας μιας δανεικής λάμψης που μου προξενούσε άγχος, κυρίως επειδή έβλεπα ότι το βλέμμα όλων έπεφτε στα κουμπιά αλλάζοντας τη διάθεσή τους και, προφανώς, τον τρόπο που μου συμπεριφέρονταν.

Αλλά δεν είναι μόνο τα χρυσά κουμπιά. Πέταξα από πάνω μου και το στρώμα της σκόνης που κάλυπτε το σώμα μου (και την ψυχή μου, πιθανότατα). Μια σκόνη πολύ λεπτή, αδιόρατη, που μπορεί να μην καταλαβαίνεις εύκολα την παρουσία της αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι αυτή η σκόνη δεν επιτρέπει στο οξυγόνο της ζωής να εισχωρήσει στους πόρους του δέρματος και σε κάνει χοντρόπετσο.

Κι έτσι τώρα πια είμαι καθαρός. Σχεδόν καθαρός, δηλαδή. Λέω σχεδόν γιατί έχει μείνει πάνω μου ακόμα το πολύχρωμο γλάσο. Ένα γλάσο γλυκερό, όπως γλυκερή είναι και η διάθεση στην οποία σε φέρνει... άχαρο, αλλά καλύπτει την αμηχανία κάτω από ένα ζαχαρένιο στρώμα επιφανειακής γλυκάδας.

<    >    ^