Το «για πάντα», άραγε, είναι αρκετό;

Σε μια ζωή που βρίσκεται σε αέναη κίνηση, δεν υπάρχει το «για πάντα», υπάρχει μόνο το «εδώ, σήμερα». Οι αναμνήσεις αυτήν την ώρα από το «εδώ, σήμερα» του χθες, δεν είναι παρά τρυφερά (στην καλύτερη περίπτωση) εκθέματα προς επίδειξη στη βιβλιοθήκη εντός μας. Συχνά μάλιστα, κανείς δεν ενδιαφέρεται να περιεργαστεί αυτά τα εκθέματα κι είμαστε οι μόνοι που ασχολούνται με αυτά.

Κι αυτά ακόμη τα εκθέματα αυτής της βιβλιοθήκης, δικά μας δεν είναι. Το μόνο που είναι κατάδικό μας είναι η ασθένεια που μας συντροφεύει επιγείως, μέχρι την ώρα που μας εγκαταλείπει για να βρει άλλον συνοδοιπόρο.

Ο θάνατος δε παίρνει εμάς στο αιώνιο σκοτάδι, θα πάρει μόνο άχρηστα σαρκία που κανείς δεν τα θέλει. Αυτά, μπορεί να κρατήσει για πάντα αν το επιθυμεί.

Το μόνο καλό του θανάτου είναι η σπαραχτική αγωνία για την έλευση του που είναι -τι ειρωνεία!- ζωογόνα.

Δεν είναι αρκετό το «για πάντα». Ευτυχώς.

^