27 Ιουνίου - επαναφορά

Πέρασαν οκτώ χρόνια από το βράδυ που έγραψα αυτή την «στιγμή». Τόσα άλλαξαν (και κυρίως στην ζωή μου ήρθε και ο Πέτρος –κι έτσι πια τα κεριά δε σβήνονται μόνο με το Νίκο και τη Ντόρα) αλλά όσο κι αν προσπαθώ θα δω τις διαφορές από ένα όχι τόσο μακρινό «τότε», μάλλον στις ομοιότητες με ένα οικείο «τώρα» ξαναγυρνά το μυαλό μου. Στην ουσία της ζωής μου, όπως την προσεγγίζω συναισθηματικά.

Μετά από τη δημοσίευση αυτής της ιστορίας, κάθε βράδυ της 27ης Ιουνίου λίγο αφότου σβήσω τα κεριά της τούρτας, κοιτάζω κλεφτά γύρω μου: μήπως αυτό που ζω δεν είναι το συμβατικό τώρα, αλλά μια -3ωρη, όπως αναφέρεται στο κείμενο- μετάβαση από ένα άγνωστο «τότε»; Και μετά, πριν αυτές οι σκέψεις που αιωρούνται ατάκτως σε ένα κλίμα ευτυχίας μπουν σε μια σειρά και αποκτήσουν συνοχή, τρέχω να κρυφτώ στην αγκαλιά της Ντόρας και των παιδιών: είμαστε τώρα για παρακινδυνευμένες νοητικές ενέργειες που μπορούν να απομακρύνουν μια ευτυχία που δείχνει τόσο, μα τόσο ζωντανή;

^