^...... Εισαγωγή ^...... 26/7 ^...... 27/7 ^...... 28/7 ^...... 29/7 ^...... 30/7 ^...... 31/7 ^......

1ο Βράδυ: Σάββατο 26 Ιουλίου

Πέρσι τέτοια εποχή (και πρόπερσι και αρκετές φορές παλαιότερα) καθόταν σε αυτήν την θέση κάποιος άνδρας που μου έμοιαζε, αλλά τελικά δεν ήμουν εγώ (ή, ίσως, δεν ήμουν μόνο εγώ). Τελικά αισθάνομαι ότι ο μεγάλος μας αγώνας στην ζωή είναι να πετάξουμε από επάνω μας και από μέσα μας αυτούς τους άλλους εαυτούς που είναι σφιχταγκαλιασμένοι πάνω μας ώστε δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος τελικά είναι ο αληθινός μας εαυτός. Κι όσο πετάμε τους άλλους εαυτούς γινόμαστε πιο ελαφροί και πλούσιοι και μπορούμε να κάνουμε πιο εύκολα το άλμα για να αγγίξουμε τον αληθινό εαυτό μας.

Πολλές φορές όμως, αντί να απαλλασσόμαστε από τους άλλους εαυτούς, προσθέτουμε μερικούς ακόμα που κάνουν τα πόδια μας βαριά κι ασήκωτα.

Τόσα πολλά σημαντικά πράγματα έχουν συμβεί από την τελευταία φορά (πριν από ακριβώς έναν χρόνο) που βρισκόμουν σε αυτήν ακριβώς την θέση: κλυδωνισμοί, κρίσιμες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν που θα εξαρτούσαν καίριες εξελίξεις σ' αυτήν την ζωή, και ίσως όχι μόνο σ' αυτήν. Κι οι «γύρω μου» δεν είναι πλέον όλοι εδώ, κάποιοι κατέβηκαν από το τρένο της ζωής.

Κι αυτός που σήμερα πληκτρολογεί αυτές τις λέξεις στον υπολογιστή ή τις γράφει πάνω σ' ένα πρόχειρο χαρτί, μέχρι τη στιγμή που το σκοτάδι θα βάλει ένα οριστικό τέλος στο εγχείρημα, κάποιος άλλος είναι από τον περσινό.

Πριν αρχίσω την καταγραφή, αρχειοθέτησα στα ράφια της ψυχής στιγμές και σημάδια, δικά μου και ξένα και ξεκίνησα με… δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, άγνοια φόβου (που έχουν οι νέοι άνθρωποι που αισθάνονται ανίκητοι) ή γνώση θανάτου (που έχουν οι μοναχοί στο Άγιον Όρος). Ούτε στη μια κατηγορία ανήκω, ούτε στην άλλη, αλλά αυτές οι δύο διαδρομές οδηγούν στο ίδιο ακριβώς σημείο, όπου μπορεί ίσως να βρεθεί και κάποιος άλλος και να γράψει δυο κουβέντες χωρίς να τον καταδιώκουν άνθρωποι και σκέψεις... έστω και προσωρινά!