Ανθρώπινα, όχι ανθρωποκεντρικά
Ίσως επειδή είναι ακόμα ζωντανές στα μάτια μου οι εικόνες των μικρών παιδιών που έτρεχαν ανάμεσα στους τουρίστες στους ναούς της Καμπότζης τιτιβίζοντας "one dollar, senior"...
Ίσως ακόμα επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και με κυριεύει -όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή- ένα κύμα μελαγχολίας σφιχταγγαλιασμένο με ελπίδα, που δείχνει αναίτια, σχεδόν παράλογη.
Ίσως πάλι επειδή πρόσφατα συνειδητοποίησα κάποια λάθη στην πορεία μου στη ζωή με την παράλληλη θλιβερή διαπίστωση ότι δεν προλαβαίνω να αλλάξω τη ρότα μου.
Ίσως τελικά επειδή πρόσφατα απέκτησα ένα φίλο (και για την ακρίβεια μια ολόκληρη οικογένεια φίλων) σε μια εποχή που θεωρούσα ότι ο κύκλος των αληθινών φίλων μου είχε πλέον ορμητικά κλείσει. Φίλος στενός, που μας ενώνει μια λαμπερή επέμβαση από τον Ουρανό που συνέβει στην δική του ζωή, που την έζησα κι εγώ από κοντινή απόσταση, χιλιόμετρα μακριά και με άγγιξε βαθειά χωρίς μεμψιμοιρίες και ζήλιες («γιατί όχι σ’ εμένα;») που θα μείωναν το Φως από τα μάτια μου... μπορεί και να το εξαφάνιζαν.
Για όλα αυτά, και τόσα άλλα που ξεφεύγουν εύκολα από το χαρτί μου αυτήν την ώρα σαν αετοί που τους κυνηγάς με απόχη ψαρέματος, αποφασίζω να μην ξοδεύω άλλον πολύτιμο χρόνο, αναζητώντας εμφαντικές παρουσίες που δίνουν το στίγμα τους με θορυβώδη τρόπο. Απομακρύνω από τα μάτια μου το ανθρωποκεντρικό πέπλο που μου δηλώνεται από γνωστούς και φίλους οτι φοράω και αφήνω το βλέμμα μου καθαρό, με την ελπίδα ότι θα γίνει πιο ανθρώπινο. Δεν κυνηγώ πλέον παρουσίες, αρκούμαι γαλήνια σε μια σειρά λεπτών, ευγενικών, αψηλάφητων απουσιών, που θα μου υπενθυμίζουν την ουσία της ανθρώπινης ζωής. Κι έτσι θα πορευτώ, χωρίς να αποζητώ κρυφίως την απόλαυση της επανεύρεσης. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, μακριά από τις χτισμένες μανιέρες των αισθητηρίων ομορφιάς και ευτυχίας με τις οποίες έχουμε διαποτιστεί.
Θα γεμίσει άραγε αυτό τις τσέπες των παιδιών της Καμπότζης με δολλάρια; Ασφαλώς όχι.
Μήπως θα παρατείνει τη γλυκειά ελπίδα της περιόδου των Χριστουγέννων; Κι αν ναι, για πόσο;
Θα διαγράψει ίσως με μια μονοκονδυλιά τα λάθη μου; Όχι βέβαια.
Αλλά ίσως με βοηθήσει να μην τα επαναλάβω. Κι ακόμα, ίσως...
Ίσως γνωρίσω κι άλλους καρδιακούς φίλους που θα μας ενώνει ένας ανθρώπινος τρόπος προσέγγισης κι όχι η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το κέντρο του κόσμου.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης