Σ' ευχαριστώ
Σ' ευχαριστώ που, όταν πετάω στον ουρανό της μελαγχολίας μου ακυβέρνητος μέσα σε μια ψευδαισθησία ελευθερίας, τραβάς -ενοχλητικά!- την καλούμπα χωρίς να με πονάς και με επαναφέρεις στη γη.
Σ' ευχαριστώ που δέχτηκες ασυμβίβαστα κάτι που έδειχνε από την αρχή ό,τι απέκλινε από τις δαντελένιες συνήθειές σου και με πήρες στην αγκαλιά σου τυλιγμένο σε μια συσκευασία δώρου που έκρυβε κάποια κομμάτια της ψυχής μου που (θα) σου ήταν απόμακρα.
Σ' ευχαριστώ που ανέχτηκες τους ανισόρροπους ροκ στροβιλισμούς μου μ' ένα χαμόγελο υπομονής που το άφηνες με μεγαλοκαρδία να μου δίνει την εντύπωση αποδοχής, ίσως μάλιστα ορισμένες φορές και επιδοκιμασίας!
Σ' ευχαριστώ που, όταν ανύποπτα κλείνω το παράθυρο της επικοινωνίας κι αργότερα αποφασίζω εξίσου ανύποπτα να το ανοίξω, δε με περιμένεις στη γωνία με εκδικητικό ύφος για να δρέψεις τους καρπούς μιας νίκης που δε σε ενδιαφέρει καθόλου.
Σ' ευχαριστώ που όταν κλυδωνίζεται ο βηματισμός μου δεν δυσανασχετείς, αλλά κάνεις αγόγγιστα διπλά βήματα για να καλύψεις το σύνολο της απόστασης που μας αναλογεί.
Σ' ευχαριστώ, Ντόρα.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης