Παραλήρημα
Προχωρώ αμήχανα με αγέρωχο ύφος παραμιλώντας. Ρίχνω κλεφτές ματιές στα οικεία, άγνωστα μέλη του μικρόκοσμου μου κι αυτοί, μου τις ανταποδίδουν με καχυποψία. Από καιρού εις καιρό ακούω πνιχτά γέρια ή βουερά κλάματα και κοντοστέκομαι μηχανικά για να καταλάβω τί συμβαίνει. Μάταιος κόπος: τόσους αιώνες που διαρκεί αυτή η πορεία, ποτέ δεν μπόρεσα να αντιληφθώ με σιγουριά τί συνέβαινε. Συνεχίζω την πορεία μου με αγέρωχο ύφος. Δεν μπορώ να επιτρέψω στην ανασφάλεια να επηρεάσει το αγέρωχο ύφος που φοράω στο πρόσωπό μου. Ο διάδρομος είναι σπαρμένος με καθρέφτες κάθε μεγέθους και είδους. Στο πέρασμά μου, ξεκλέβω λίγες στιγμές για να δω μέσα τους τον άντρα που βρίσκεται απέναντί μου. Κάθε φορά που αναζητώ το πρόσωπό του, φοράει διαφορετικό προσωπείο: άλλοτε είναι χαμογελαστός και φαίνεται χαρούμενος, άλλοτε δείχνει προβληματισμένος ή μελαγχολικός. Μια φορά ήταν δακρυσμένος και μιαν άλλη εντελώς πανικοβεβλημμένος. Τελικά, δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Προσπαθώ να αναχαιτίσω τις εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν αστέρια που πέφτουν σ’ έναν ανήσυχο ουρανό και χάνονται παντοτινά. Να τις αναχαιτίσω προσπαθώ, όχι να τις καταργήσω, γιατί δεν θέλω να χαθούν τ’ αστέρια και μαζί τους κι όλες οι εικόνες της ζωής που βρίσκονται πάνω τους. Προχωρώ και αναζητώ. Αναζητώ -εκβιαστικά κάποιες στιγμές- μηνύματα για προσωπικά μου προβλήματα στα στοιχεία της φύσης, αποδείξεις αγιοσύνης στα λόγια των Πατέρων του Αγίου Όρους, ακόμα κι όταν η συζήτηση μαζί τους αφορά σε μικρά, καθημερινά θέματα. Ζητώ τακτικές δηλώσεις αγάπης (η σιωπηρή υποδήλωσή της δε μου αρκεί!) σε τακτά χρονικά διαστήματα από τα άτομα που επέλεξα να με συντροφεύσουν στην πορεία. Ώρες-ώρες νοιώθω ότι ζητάω απλόχερα, αλλά προσφέρω με φειδώ. Ορθώνω μπροστά στο βλέμμα μου αναμνήσεις, εικόνες και στοιχεία που συνάδουν με μια υπέροχη μελωδία της ζωής που φθάνει στ’ αυτιά μου από μια αδιευκρίνιστη κατεύθυνση. Όλα αυτά επηρεάζουν τη διάθεσή μου, ίσως γι αυτό αλλάζουν συνεχώς οι φυσιογνωμίες που βλέπω στους καθρέφτες του διαδρόμου. Κι όλα τ’ άλλα που αφήνω έξω από τη σκέψη μου, χάνονται άραγε; Ο Aldous Huxley λέει αυστηρά επί του θέματος: «Facts do not cease to exist because they are ignored». Σκέφτομαι όμως ότι τα γεγονότα, όσο αδιαμφισβήτητα κι αν είναι, αποτελούν μόνο συστατικά της αλήθειας και μάλιστα όχι δεσμευτικά. Η Αλήθεια βρίσκεται πάντα εκεί, πάνω από όλους μας όπως και το φεγγάρι, ακόμα κι αν δεν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις ορατό δια γυμνού οφθαλμού υπό το φως της ημέρας.
Δεν προχωρώ πλέον αμήχανα με αγέρωχο ύφος παραμιλώντας.
Προχωρώ αγέρωχα με αμήχανο ύφος παραληρώντας.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης