Ο κήπος της υγείας
Στέκομαι έξω από τον κήπο της υγείας και ρίχνω κλεφτές ματιές, σα μικρό παιδί που ξεροσταλιάζει μπροστά στις βιτρίνες των καταστημάτων με παιχνίδια.
Κι εγώ, που μεγαλώνοντας έμαθα να μην εντυπωσιάζομαι από κάθε λογής βιτρίνες, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει τον κήπο της υγείας με λαχτάρα. Θέλω να μπω σε αυτόν τον κήπο, να τον περπατήσω σπιθαμή προς σπιθαμή και φεύγοντας απ' αυτόν να μεταφέρω όλα τα αγαθά του στον εξωτερικό κόσμο. Όχι σαν εγχείρημα για την επίτευξη της αθανασίας, κάτι τέτοιο είναι εκτός της λογικής μου, αλλά σαν προμήθεια εφοδίων (ή μήπως πολεμοφοδίων) για τις δύσκολες στιγμές της ζωής που μας περιμένουν.
Πριν συνειδητοποιήσω την υπέρτατη και ουσιώδη αξία αυτού του κήπου, γεύτηκα τη ψευδαισθησία της υγείας βασιζόμενος σε μια επιφανειακή αίσθηση ευρωστίας χωρίς ημερομηνία λήξης που ανέβληζε από μέσα μου. Θεωρούσα, τότε, οτι αυτοί ήταν οι μόνοι καρποί που μπορούσε να μου προσφέρει ο κήπος της υγείας, μόνο και μόνο επειδή ως εκεί έφτανε το μυαλό μου.
Υπάρχουν πολλών ειδών υγείες: σωματική, ψυχική, πνευματική και -ας μην το ξεχνάμε αυτό!- οικονομική. Κι όπως υπάρχουν πολλών ειδών υγείες, έτσι κι αυτός ο υπέροχος, ουτοπικός, αλληγορικός κήπος της υγείας είναι γεμάτος χωράφια, μποστάνια, παρτέρια και πρασιές με φυτά με διαφορετικά μεγέθη, χρώματα, καρπούς. Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο μετατοπίζεται το ενδιαφέρον μου από το ένα τμήμα του κήπου στο άλλο και τείνω να εκτιμώ σφόδρα καρπούς από τον κήπο της υγείας που τόσα χρόνια, αν και μπορούσα ανά πάσα να κόψω χωρίς κανέναν περιορισμό, τους είχα παραπεταμένους μπροστά στα πόδια μου.
Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να διακρίνω πιο καθαρά κάποιες λεπτομέρειες από το σκηνικό της ζωής και διαπίστωσα οτι ο κήπος της υγείας έχει πολλά δέντρα με διαφορετικούς καρπούς που όλοι τους είναι απαραίτητοι, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισότερο. Κατά έναν παράξενο τρόπο, αν και οι καλλιέργειες αυτού του κήπου είναι τακτικά διασκορπισμένες στον χωρόχρονο, δεν μπορούν ωστόσο να αποτελέσουν αντικείμενο οργανωμένης επίσκεψης· θέλουν το χρόνο τους για να ωριμάσουν οι συνειδήσεις, οι ανάγκες και οι καρποί αυτού του -προσωπικού- κήπου.
Τρίτο στενό δεξιά, εκεί βρίσκονται τα όμορφα λουλούδια της εξωτερικής εμφάνισης, της σωματικής υγείας. Και εκεί που στέκονται περήφανα και εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη, ένας αέρας φυσάει κι από τη μια στιγμή στην άλλη διαλύονται στα εξ ών συνετέθησαν. Μα, τα φρόντιζες με μεγάλη προσοχή! Κι ακολουθούσες σχολαστικά τις οδηγίες για τη σωστή συντήρησή τους και είχες πάντα την εντύπωση οτι τίποτα δεν θα τα επηρέαζε. Μέχρι τη στιγμή που φύσηξε αυτός ο καταραμένος αέρας και τα παρέσυρε όλα στο πέρασμά του. Κρίμας, κρίμας κόσμε, σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί, που λέει ο Ελύτης.
Οι καρποί αυτών των δύο δέντρων του κήπου που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο είναι τόσο διαφορετικοί αν τους παρατηρήσεις προσεκτικά, αλλά πολλοί επισκέπτες μπερδεύονται. Το δέντρο από μακριά δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά αν το πλησιάσεις θα διακρίνεις τη διαφορά: το δέντρο της πνευματικής υγείας έχει σαν καρπό πυκνογραμμένες σελίδες με χειρόγραφα σοφίας, ενώ το δέντρο της οικονομικής υγείας έχει κάθε λογής χαρτονομίσματα πιασμένα σα μαρουλόφυλλα. Μόνο από κοντά μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά...
Λίγο πιο κάτω, σε ένα απέριτο παρτέρι, καλλιεργείται το δέντρο της ψυχής που καρπίζει την ψυχική υγεία. Δεν υπάρχουν λουλούδια εντυπωσιακά ή δέντρα με πλούσιους καρπούς, δεν θα βρεις εκεί κάτι που να τραβάει την προσοχή σου αλλά, αν τύχει να το πλησιάσεις, θα νοιώσεις να διαπερνάει την καρδιά σου μια συναισθηματική δροσιά πρωτόγνωρη και δε θα σου κάνει καρδιά να απομακρυνθείς.
Κρατάω μέσα μου την ανομολόγητη ανάγκη να περιδιαβώ αυτόν τον κήπο χωρίς να κοιτάζω το ρολόι μου με ανυπομονησία επειδή θα έχω κάποια ανειλημμένη πιεστική καθημερινή συνταρακτική ασημαντότητα που πρέπει να διεκπεραιωθεί.
Την περιήγηση σ' αυτόν τον κήπο δεν θέλω να την κάνω μόνος μου. Ξέρω ποια δέντρα πρέπει να αναζητήσω και δε θα χρονοτριβήσω σε δέντρα-βιτρίνες. Ξέρω ακόμη ποιοί θα ήθελα να βρίσκονται κοντά μου όταν θα περπατάω στον Κήπο της Υγείας. Θέλω να είναι κοντά μου όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι αγαπημένοι, εν ζωή ή όχι. Ήρεμος, απερίσπαστος θέλω να περπατάω, χωρίς να κρατάω στο χέρι μου μια λίστα με “Things to Do” σαν αδέξιος σύζυγος που περιφέρεται στη λαϊκή με μια λίστα με ψώνια που του έδωσε η γυναίκα του.
Κι αφού μιλάμε για επιθυμία που αγγίζει τα όρια του ονείρου, θα ήθελα σε αυτήν την περιήγηση να προχωράω με βήμα σταθερό και αθλητικό, κι όχι κουρασμένο σαν πληγωμένου αγριμιού που σέρνει το τραυματισμένο πόδι του.
Αναρωτιέμαι, με καταλαβαίνει κανείς εκεί έξω;
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης