Ποιος να ξέρει...
Η επίγευση της ζωής είναι έντονη, διακριτή και αδιαπραγμάτευτη. Αλλά δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Με τις λέξεις, μόνο να την προσεγγίσεις μπορείς, αγγίζοντας μόνο τη στιγμή της καταγραφής ή έστω τη στιγμή που περιγράφει αυτή η καταγραφή. Και μέσα από λέξεις που καταγράφονται με μια μυστική αλληλουχία που δεν την ορίζω, περιγράφεται -όπως γίνεται αντιληπτό όταν ανατρέχω στις λέξεις αυτές- μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία. Αγωνιώδης, έντονη, κοπιώδης, αβέβαιη, αλλά σε κάθε περίπτωση πολύτιμη.
Γράφω με την αγαπημένη μου πέννα Sheaffer και ένα μεγάλο μέρος των κειμένων δεν αποτολμώ να το αποστειρώσω με την διαδικασία της πληκτρογράφησης, επειδή αισθάνομαι ότι με κάθε λέξη που πληκτρολογώ στον υπολογιστή, πετάω στο αιώνιο πυρ ένα μέρος της Αλήθειας που περιγράφει αυτή η λέξη του χειρόγραφου κειμένου.
Δεν πειράζει όμως, ούτως ή άλλως, όλα, χειρόγραφα και εκτυπώσεις θα γίνουν στο τέλος κοσμική βοή που θα συγκεντρώνεται στο μεγάλο βουητό της ζωής. Ακόμα κι αν αυτό το βουητό ακούγεται σαν χαλασμένη μαγνητοταινία που συνθλίβεται σε μια πεζή πραγματικότητα, δε θα πάει χαμένο. Ελπίζω, τουλάχιστον.
Ποιος να ξέρει... εγώ πάντως, όχι.
<<
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα
© 1998-2010: Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης